“… შენიშვნას არავინ მომცემდა მარტო ვიყავი”

“კარგია რომ ვერ შემნიშნეს”

                                                         მ. ჩ.

ჩემი ცოდნაა

იყო პოეტი მეგობარი

ჩემი ცოდნაა

ყველა ყოველთვის მარტო იყოს

მიყვარხარ ისე

როგორც სიკვდილს უყვარს მოკვდავი

თუმცა არ ვიცი ეს რას ნიშნავს

ჩემო მეგობარო

ჩვენ ძაფის ძალის იმედად ვართ

რომელიც გვაკავშირებს და რომელიც ისე გამძლეა

როგორც ბალახი ცვრის წინააღმდეგ

სანამ კიდევ უფრო მეტად გალამაზდება

ჩემი მუხლები ჭურჭელია წყლის და შიშის

ისე დავდივარ როგორც მწყურვალი 

და წყლის გზას ვირჩევ

ვიცი რომ შენზე ვფიქრობ და ეს არცერთი მარტოობით არ შეიცვლება

მინდა ღამურა თევზი ვიყო,

მაგრამ ვიცი, რომ ეს არ მოხდება და ეს სევდაც გამოგონილია

– ლექსის დასაწერად გავიფიქრე.

თუმცა, შემეძლო ასე დამეწყო: “როცა”

და უამრავი სიტყვისგან შემექმნა მორიგი აყროლებული თაიგული და მაინც მომერთმია თქვენთვის.

ახლაც მცემს ნეშტად შობილი იმ ლექსების სუნი, რომლებიც მაშინ დავწერე, როცა.

ამიტომ ვწყვეტ ამაზე ფიქრს

და ტკივილის გარეშე ვესალმები მათ სიცოცხლეს. ჩემი სალამი ტყუილია.

იყოს ნება ჩემი და ლოცვების მსგავს ლექსებს ვწერდე.

სიტყვებმა იციან, რომ არ ვლოცულობ და რომ ჩემს ლექსებს არ ამბობენ.

წითელი ფორმა მაქვს, მაგრამ წითელი არ მქვია.

იქნებ ლექსი გამოცანით დამეწყო ან ენა მომემტვრია თეთრი თრითინის თეთრ თრთვილზე თრთოლვით.

დროა ვიცოდე, რომ ენას თქმა ტეხს და არა წერა. 

გაუგებარია, რატომ მინდება ლექსის დაწყება და უცებ შეწყვეტა.

როცა ვწერ, სად ვარ?

გაუგებარია, ეს რატომ ვიკითხე, პასუხი ხომ ვიცი.

ეს ლექსი მეთევზის ტყუილია, რომელმაც დიდი ხანია შეწყვიტა თევზაობა და მოკვდა. 

ეს ლექსი მორიგი აყროლებული თაიგულია, რომელიც მაინც მოგართვით

და ამ ლექსის დასასრულივით, ახლა მეც ვყარვარ.

30 წლისამ გავიღვიძე,

იმ დროს, როცა მინდა, ფურცელზე წერას დავუბრუნდე და შევეშვა სიტყვების ეკრანებზე გამოსახვას,

ამ  მოსაწყენ საქმიანობას, მაგრამ ფეხები სიარულს მთხოვენ და სიარულის დროს მხოლოდ ასე წერაა შესაძლებელი. 

ვიღაც მინახავს, ვინც სიარულისას რვეულში წერდა, მაგრამ მისმა ნახვამ ჩემი უნარები არ გააუმჯობესა.

დავდივარ და ასე ვწერ, თან ყველა სიტყვაზე გული მერევა, თან ვჯაყჯაყებ.

არ მკიდია ჩანთა საგზლისთვის, 

არც გზაზე ვდგავარ,

ნაბიჯებს ვითვლი და მეცინება, რადგან ვიღაც მიყურებს და ის ვიღაც მე ვარ.

თავის ხელში აყვანას არ ვცდილობ, მცდელობის გარეშე, ჩემს ხელებს თვითონ ავყავარ იმ ვიღაცით.

ჩემი მიზანი ხდება, გადავრჩე და ყველა გადარჩენილი მივიღო, როგორც საკუთარი თავი.

ვიყო ყველა ის, ვისაც არ ესმის საკუთარი ხმის და ცდილობს გაიგოს.

დაცინვა ეკრანიდან: “იზრუნე იმაზე, რომ შენი ხმა იყოს გაგონილი”. 

რომელი ხმა & ვის მიერ? 

ეს სხვა რამაა. ეს ხმა სხვისია და გაგებული.

საწყალი მკვლელი კაცი მიმართავს მედიებს, რომ დაიცვას თავი ქალის სიცოცხლისგან. “ასე ჯობია”, ამბობს ბანი უმცროსი და მამამისს მისხმულ კეტჩუპს აშორებს ჰალსტუხიდან.

მე კი ვცდილობ ერთ დროში ვიყო და გასაგებად წერას მივყო ხელი.

ვთქვა და არ იყოს გაგონილი. ისევ ვთქვა და ისევ არ გაიგონ.

ისევ აქ ვიყო, საიდანაც ხმა არ ისმის, მე კი სიცოცხლე მინდოდეს და ამიტომ მაინც ვყვიროდე.