პოეზია

რათა დასრულდეს ღმერთის სამსჯავრო

შეკითხვა ისმის…

ის, რაც სერიოზულია
ისაა, რომ ვიცით,
ამ სამყაროს
წყობის შემდეგ
სხვა წყობაა.

რომელია?

არ ვიცით.

შესაძლო ვარაუდების რიცხვი და წყობა
ამ სამფლობელოში
სწორედაც რომ
უსასრულოა!

და რა არის უსასრულო?

აი, სწორედ რომ არ ვიცით!

ეს არის სიტყვა,
რომელსაც ვიყენებთ,
რათა აღვნიშნოთ
ჩვენი ცნობიერების
გახსნა
შესაძლებლობისკენ,
უსაზომო და
დაუცხრომელი შესაძლებლობისკენ.

და მაინც რა არის ცნობიერება?
აი, სწორედ რომ არ ვიცით.

იგი არარაა.

არარაა,
რომელსაც ვიყენებთ,
რათა აღვნიშნოთ, რომ
როცა არ ვიცით რაღაც,
რომელი მხრიდან არ ვიცით,
და ვამბობთ,
ცნობიერების,
ცნობიერების მხრიდან,
მაგრამ ხომ არსებობს ათასი სხვა მხარე;

და მაშ?

ჩანს, რომ ცნობიერება
ჩვენში
მიბმულია
სქესობრივ სურვილს
და შიმშილს;
მაგრამ
ხომ შეიძლება
რომ არ იყოს მიბმული
მათზე;

ეგრე თქმულა,
ეგრე უთქვამთ,
ამბობენ ხოლმე,
რომ ცნობიერება
ნდომაა,
სიცოცხლის ნდომა.

და ეგრევე,
სიცოცხლის ნდომის კვალად
გვეფიქრება
საკვების ნდომაზე;

გეგონება არ არსებობდენ ადამიანები, რომლებიც ჭამენ
ყოველგვარი ნდომის გარეშე;
და რომლებიც მშივრები არიან.

რადგან არსებობს
ესეც,
გშიოდეს
ნდომის გარეშე;

და მაშ?

მაშ

შესაძლებლობის სივრცე
მომეცა ერთ დღეს
როგორც კუილი,
რომელსაც ავაკაკნებ;
სივრცე რა იყო,
ან შესაძლებლობა,
არც კი ვიცოდი;

და არც მჭირდებოდა ამაზე ფიქრი,

ესენი იყო სიტყვები,
გამოგონილი იმის განსასაზღვრად,
რა არსებობდა
ან არ არსებობდა,
გამოგონილი
საჭიროების წნეხის
პირისპირ:
საჭიროების, რომ გაუქმებულიყო იდეა,
იდეა და მისი მითი,
და მის ადგილას აღმართულიყო
მეხისებრი გამოვლინება
ამ ფეთქებადი აუცილებლობისა:
გამოშლილიყო ჩემი შინაგანი ღამის სხეული,

ჩემი შინაგანი არარის,
ჩემი მეს,
რომელიც ღამეა,
არარაა,
უაზროვნობაა,

მაგრამ რომელიც ფეთქებადი ჰოყოფაა,
იმის, რომ არის რაღაც,
რისი ადგილიც უნდა გაჩნდეს:
ჩემი სხეულის.

და ნუთუ
ჩემი სხეული
ამ მყრალ გაზად უნდა დამრჩეს?
ვთქვა, რომ სხეული მაქვს,
რაკი მყრალი გაზი მაქვს,
რომელიც შეიკვრება ხოლმე
ჩემს შიგნით?

არ ვიცი,
მაგრამ
ვიცი, რომ

დრო,
სივრცე,
განზომილება,
ქმნადობა,
მომავალი,
მოსვლად-არი,
ყოფნა,
არ-ყოფნა,
მე,
არა-მე,

არაფერია ჩემთვის;

მაგრამ არის ერთი რამ,
რომელიც არის რაღაც,
ერთადერთი რამ,
რაც კი არის,
და რომელსაც ვგრძნობ, რომ
სწადია
გამოსვლა:
აწმყოფობას
ჩემი სხეულის
ტკივილის;

მოიერიშე
დაუცხრომელ
აწმყოფობას
ჩემი სხეულის;

რაგინდ ძლიერ შემკუმშონ კითხვებით,
რაგინდა ძლიერ უარვყო ყველა კითხვა,
არის წერტილი,
როცა ისღა დამრჩენია
ვუთხრა უარი

უარი