პოეზია

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

ირმების ჯიშს რომ უსაფრდება თავის წილ ნაკადულთან:

კრაზანების თაფლით მოთხვრილ სხეულზე, რომ მიუკრავს ჭადრის ფოთლები,

და შავ იაგუარსაც რომ ატყუებს ვითომ მხეცია.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

მარად კოკას ფოთლებს რომ ღეჭს ნადირობიდან ნადირობამდე.

და ნადირობით, თავად მოცინარ ღმერთებს დასცინის.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

უდანაშაულოს და დამნაშავეს მარტივად რომ არჩევს მობალახე ალპაკათა ჯოგში

და კოიოტებთანაც ათევს ღამეს, თუ საქმეს სჭირია.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

ირმის ლეშად რომ იქცა, მკვდარი კლდის სვავებთან სამეგობროდ

და დამსხვრეულ კუს ეთაყვანება, კლდეზე ცოცვისას.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

ბელადის გულს რომ ჩამოკიდებს დარიჩინის ტოტზე,

ვულკანის ფერფლის გასაფანტად, გამომშრალი მიწიდან.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

ქალღმერთები რომ უვარცხნიან მთვარიან თმას,

აცლიან ასკილის ბუნტყლებს, გულის ფატვრის მოლოდინში.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

თვისი თესლი ლურჯ ლეღვად რომ ჰქმნა,

ინდიელმა, ქალწულების საფეხმძიმოდ,

მდინარეში შიშვლად შესულმა.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?

ანდა მისი პირმშო,

გველებს დედის რძეს რომ უნაწილებს, და

ენოტებსაც მოაქვთ მასთან მკვდარი მინდვრის თაგვები.

გინახავს სადმე მისი კულულები, ანდა მისი ფრჩხილი

ან მისი ნაკვალევი.

გინახავს სადმე ცოცხალი ინდიელი?