პოეზია

უკანასკნელი ველური

1

ბოლო ჩვენებიდან ცარიელ ქუჩებში გამოვაბიჯე. ჩონჩხმა
ამიარა გვერდი, მთრთოლვარემ, ნაგვის მანქანის ანტენაზე
გადმოკიდებულმა. მენაგვეებს სახეებს დიდი ყვითელი ქუდები
უფარავდათ. მგონი, მაინც ვიცანი:
ძველი მეგობარი. ესეც ასე! ვუთხარი თავს
ორასჯერ მაინც,
სანამ სატვირთო ქუჩის ნაკეცში დაინთქმეოდა.

2

წასასვლელი არსად მქონდა. კარგა ხანს
ვიბოდიალე თეატრის გარშემო
იქნებ მეპოვა კაფე, ან ღია ბარი.
ყველაფერი დაეკეტათ, კარები და დარაბები, მაგრამ
ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ შენობები ცარიელი ჩანდა, თითქოს
აღარავინ ცხოვრობდა მათში. საქმე არ მქონდა,
იმის გარდა, წრეებზე მევლო და მომეგონებინა,
მაგრამ მეხსიერებამაც დამაღალატა.

3

თავი „უკანასკნელ ველურად“ მეჩვენებოდა
თეთრი მოტოციკლით რომ ხაზავს
ქვემო კალიფორნიის ქუჩებს. ჩემ მარცხნივ ზღვა და ზღვა ჩემ მარჯვნივ
და ჩემ შუაში ყუთი სავსე გამოსახულებებით, თანდათანობით
რომ იცრიცებოდნენ. ბოლოს დაცარიელდებოდა ყუთი?
ბოლოს მოტოციკლი ღრუბლებთან ერთად გაუჩინარდებოდა?
ბოლოს ქვემო კალიფორნია და „უკანასკნელი ველური“
სამყაროსა და არყოფნაში გაითქვიფებოდნენ?

4

მეგონა, ვიცანი: ქუდი ყვითელი ნაგვის ქვეშ,
ბავშვობის მეგობარი. არასდროს მშვიდი. არც ერთი ზედმეტი დარტყმა
ცალ რეგისტრში. პოეტები იტყოდნენ მის მუქ თვალებზე: ჰგვანან ორ ფრანს
ქალაქის ცაზე გამოკიდებულს. უდავოდ უმამაცესი. და მისი თვალები
ორი პატარა შავი ფრანი შავ ღამეში. სატვირთოს
ანტენაზე გადმოკიდებული ჩონჩხი ჩვენი სიჭაბუკის ლექსზე
ცეკვავდა. ეცეკვებოდა ჩონჩხი ფრანებსა და ჩრდილებს.

5

ქუჩები ცარიელი იყო. მციოდა და თავში
„უკანასკნელი ველურის“ სცენები მიცოცხლდებოდა. მძაფრსიუჟეტიანი ფილმი ინტრიგით:
მოვლენები მხოლოდ ვითარდებოდნენ. მთავარი კი: ჩუმი სივრცე,
უსიცოცხლო, მხოლოდ ქარითა და წარსულით. მოტოციკლები, ტყვიამფრქვევებიდან
გახსნილი ცეცხლი, საბოტაჟები, 300 მკვდარი ტერორისტი, სინამდვილეში
სიზმრებზე მსუბუქი სუბსტანციებით ქმნილი არსებები.
კაშკაშა
ნანახი და უნახავი. ხილული და უხილავი. სანამ არ
გათეთრდა ეკრანი და ქუჩაში არ გამოვაბიჯე.

6

კინოთეატრის გარშემო, შენობები, ხეები, საფოსტო ყუთები,
საკანალიზაციო არხების პირები, ყველაფერი იმაზე დიდი მოჩანდა,
ვიდრე ფილმის ნახვამდე იყო. კესონები ცაში აზიდულ ქუჩებს მიჰგავდნენ.
უძრავი ფილმიდან გიგანტების ქალაქში ხომ არ
მოვხვედრილიყავი? წამით ვიფიქრე, რომ შეიშალნენ პერსპექტივა და
ზომა. ბუნებრივი შეშლილობა. უკუთხობა. ჩემი ტანსაცმელიც
კი გამოცვლილიყო! ცახცახით ჩავიჩურთე ხელები
ჩემი შავი ჟაკეტის ჯიბეებში და წავედი.

7

ნაგვის მანქანის კვალს ისე მივყვებოდი, ზუსტად არ ვიცოდი,
რის პოვნას ვცდილობდი. ყველა ქუჩა
ოლიმპიური სტადიონის კოლოსალურ უკიდეგანობაში დნებოდა.
სამყაროს სიცარიელეში გამოსახული ოლიმპიური სტადიონი.
უვარსკვლავო ღამეები გამახსენდა, თინეიჯერი მექსიკელი გოგოს თვალები,
მისი მოშიშვლებული მკერდი და ჯაყვა. სადაც მე ვარ
მხოლოდ თითის წვერებით შეიძლება დანახვა, გავიფიქრე. აქ არავინაა.

8

„უკანასკნელი ველურის“ სანახავად წამოსულს, კინოთეატრიდან გამოსვლისას
წასასვლელი აღარსად მქონდა. რაღაცნაირად, თავად ვიყავი
ფილმის პერსონაჟი და ჩემმა შავმა მოტოციკლეტმა
პირდაპირ განადგურებისაკენ გამაქროლა. აღარ ცეკვავდა მთვარის შუქი
ვიტრინებზე, აღარ იყვნენ ნაგვის მანქანები და გარდასულები.
სიკვდილისა და ძილის შეწყვილება ვიხილე და გამოვცარიელდი.