პოეზია

შუქი ეშლება როგორაც ქუჩა ეხურება

ჯიუტი ბჟუტვის ქვანაფენს

და თავის ღრუბელთან მოსაუბრე შენს სახეს

რძიან ყვავილთა ნარეცხები მუდამ ქედს დასტირიან

სადაც ლოთ მცოდნესთან მოკუნტრუშე მაგნიტი ვარ

ღვინის ნაჭერია ჩვენქვე

ციცაბო ჩიტების შაქარი შუქის მართკუთხედებს გასცემს

ქალაქიდან გატყორცნილი

ნერვძარღვრილი თმა ყლაპავს გზას

*

ეშმაკურად მოყვანილი ზმნა

წინდების ციალა გასაღებზე

მსხვრეულ სანათს გადაკვეთს

კარის ღიობის თავზე ფირფიტას

გული მისდის ალის მინიატურებად

რაც ჩრდილებიდან მომეწოდება იმის განასახიერებად

დღე წვალებით ასწევს ჩალის ბუმბერაზებს

თუ შეგიძლია მათი დანახვა

სველ სარკეში მომელის

ამოცანის საშუალო სიჩქარით

და მომდევნო გამოცანების

გრუხუნა თავქუდმოგლეჯით

ისტორიის ქერქი იჭყიტება

მისი ნივთიერი ჰორიზონტის მილებით

*

ხელი და კოვზი

თავს იყრიან ერთ ბობოქარ კოკისპირულად

სანამ ურდულის გასაღები მომავალი მეხთატეხისგან

თავის ღვარსაშვებს არ დაეთხოვება

იისფერი შეკივლებებით წყლის მაგიდის ტვირთვით ქცევა

ოკეანედ რომელსაც გაწვდი ანტილოპის

ბუზთა ნაკადის ირიბად ცემიდან

იმპერიის დამხობა და მართობამდე

სუნთქვის ნამგალა ხმლებიან ალმოდებულ კონამდე

ომი ტანსაცმლის კარადაში ერთი პანდა ღირს მთვარეზე

ვყვავი

შენ კი ცრემლი ხარ მარადიული აქატის

მუხეული სოფელია, რომ ეცემა, სახიერის მტვერში ნამსხვრევი, სადაც მე დავაჭენებ, არა უკაჟეს ჰაერისა, კაბალურ იმედზე ვიფიქრო: სამყაროთაშორისი გარდაცვლა ცთომილთ გაღივებაში.

მაგრამ, მისტაგოგიური სკამები თესლის ომებს შეეფშვნა, ისევ ჩამიფიქრებენ სრულიადი შეერთების უწონადები – ჩემი ჩრდილიც კი ერწყას სხვისას რომელმაც ორგანოები (შთეფეთქილი მზეები) ნივთიერის ხატულად თარგმნათაგან კარგა მანძილზე დატოვა.

ასე ლექსი იქცევა ღია კაშხლად წყვდიადისათვის. მხოლოდ ყველაზე უნათი სხეულია ერთობა ყველაზე კაშკაშა.

ხელი წავავლე მატარებელს ირისის შიგნით.

დრო დედობრივი კოსმეტიკის სარკმელთან, აბრეშუმის ფალოსით მოყვავილწნული ფეხი მაღალქუსლა ტყეს შემაყურებს სადაც საშომორთულობები უჯრებში იძირებიან, იმ მიმწუხრისგან მომწყვდეულები, ჩაცმა-გაშიშვლების სარკეში რომ ელავს.

ღრუბლებს ქერქიდან გადმობერტყენ ზებუნებრივი იგივმეობები, ვარდების მძაფრ უალო წვას ბავშვის შემთხვევითი მზერა. ძილის პირას, ეს იგივე ქარი სისხლით მოთხვრილ ცხენთა არარსს აშრიალებს (ჩემი პირველი შეთქმულებია) რომლის გალაქტიკაც კოცნით დაშლის ვარსკვლავმდენი ხელსახლები ჩრდილის მარჯვოსან გამოხსნას, მის სახეს: საწოლი ესე, ტალღოვანი ლანდი: გვერდები მისი.

ხის ცხენებს დავაჭენებთ

ყოველთვის რამე უდაბნო შეირთავს ადუღებულ წყალს.

კეთილ ბალახში

ფუნჯი სანაყი არაა

წითელი ნისლი ღამით

ვაკეებზე ნეონი ხორციელდება

ყვირილის სახით და (რაგინდ შეფარულს)

ამჩნევს ბაყბაყ-დევს მემამულის სახლში

და ამჩნევს სახლს ტკბილალმოკიდებულს

მფრენი მოაჯირი

შეუკრთა

სამგზის სალაღო დანაშაულებს

ხვალ

წამოდგება შავი სოფელი

ჩიტამგდების გეომეტრიაზე ნატვიფრი

ლემა კოშკურებით

მშვენება ერთი დიად უხილავთაგან

მანათობელ ფილებს შორის დაიარება

ასე უკეთ გააშავოს ისინი

მერდიხვარის ძალებსა და მას რომ ელის

იმ სოფლის გულისთვის

ეს რობინ ჰუდის და მერიანის ღამე და რიჟრაჟია

შენაპირდა სიცილიური სალამურების ნარჩენები

არქივოსნები კმაყოფილებენ

მეტალის ტვინი ცოცხალია!

ლუტნები შეეფშვნა ვარდკაჭაჭას გზაკირწყლულებს

მცოცავი თვითმხილველები თავებს ახლიან

წვიმის შორსგადასროლილ იმპერიებს

ეს ოლონიდ წოდებული პირველმოსაყდრეები

ამინდის თავისებურ გუნება-განწყობებში

და ისინი რომლებიც ცეკვავენ

„დიდ-უხილავის“ დაშოშმინებად

იერბა ბუენას სანაპიროზე

„სამყაროს პირას ცეკვა“

არ არსებობს შეწყალება სულთამჭერთათვის

აქ სერ ფრენსის დრეიკის ბაზალტური იეროგლიფები

“la maravillosa” კალიფორნიის ლუმენს დაიდენს

Sequoia sempervirens

ყირმიზ

ვამპირო ხეტყის

შენდა ჩვენი არსება და ძვრა

ვინც ძლივას ვუძლებთ ჩიტს მწერს თუ სხვა რამ ხეს

გარდა კოდალის

ჰაერის ზრიალმტყორცნის

ორაიბი

[ორაიბი: სიტყვასიტყვით „მაღალი კლდე“, ჰოპი

ინდიელების სოფელი, არიზონა, დაარსებული 12-ე

საუკუნეში, უძველესი შემორჩენილი დასახლება

იმისა, რაც ახლა ამერიკის შეერთებული შტატებია

რასაც ვგულისხმობ როცა ვამბობ მომავლის გასაღები იწერება ახლა როცა იხილვება

ჰაერში შენი დიადი სახიერის

ემბლემური გასაღები

ღრიალებს

და მგლის გამომეტყველებით

ოკეანის მუხლს დანარცხებული

ელვისა დათვი

შავ ფარნით ნანათ სანაპიროზე

მისი ღიმილი უტანძვლოს ნიჟარისკბილა

რასაც ვამბობ როცა გეტყვი ჩემს თავს ხილნარი არტყია

ღივს გამოუტანს ოცდაორ ძრავას იმისა რაც იქნება

აბრუნებს მაბრმავებელ კრისტალს

ფურცლიდან უკრავს ცეცხლის ტალღებს

აცენტრული კუნძულის გარშემო

რასაც ახლა ვიქმ უჩინარი ფანჯრებიდან მაყურალი

და ისინიც ალმოდებული

ქარი მთვარედ შენიღბული

ასოთხმეოცი ასო ქროლდება თვალის ორგანოების ტყედ

ტანზარმაცი ასოების მწვანე ცეცხლს კითხულობდე

ჭეშმარიტად მწვანე ცეცხლს მეტაფორის მეტაფორისა

ჩაფხუტზე მჯდარი კაბალა ჩაივლის ჭენებით

მთის დანახვაზე

მე გამომხედავს

ქვებს დამიქნევს მძინარე თვალების მდელოს იქიდან

გარიჟრაჟზე ობელისკი

                              ობელისკი მიმწუხრ გარიჟრაჟზე
მწვანე ხორბალი თეთრ პეპელას

ღამით მოგზაურ ობელისკად აქცევს

ოტიატრი თითების მაგნიტური გაფოთვლა

რაც ობელისკის ქვედატანს აწერია

ქარის პარკუჭები ფარავენ

და აჩენენ

ფირუზის საბატონოდ

დიდ შეუძლებელ ქალაქთა მაფერხებელი

გახილულებული

ფირუზისფერი მზის გზებით

ულტიმა თულე

ძილის ჩლიქები რაკუნობენ ნალექსითვის

მყვინთავი ყვავის ლურჯი ჩურჩულიდან

გამცდარი ჩარჩოს რომლის დისკოც ღამის რიჟრაჟს აფრიალებს

ბრწყინვალე ნავარდის ამ საფლობს შევფრინდი

ბორბალი ჩემს ხელში

ეს შემოხედვა წვიმის

ძილის ძილი აბრუნებს ქვებს ლილიპუტები იღვიძებენ

უჩინარდება სივრცის ილუზიები

ერთადერთგან სადაც

სხეულებია მხოლოდ

კრისტალის ლიანდაგების ამ ნაკვალის მიღმა

თუ ფოთლებს ვიმგზავრებ

მეწრე შუქის წახნაგები ტოტებს იყირჭებენ

შტო-რტო ხტოდნენ და მუხტავენ

ტკივილის რაფსოდების დარად

დასაძინებლად

გარგანტული ლოდის მაუწყებელი

სადაც კალამი ეწობა მხოლოდ სპილენძი

და კუდები გამხსნელი მადლის . . .

. . . პრიზმული ვაშლი ფეთქდება

ამ რახანს ნაძებნი ღამისაგან

დაბრუნების ტყის

მიჯნაზე მონაგნებ შენს დანახვაზე

უხილავი ცვრის ხილულ მკვეთი