ეს სიტყვებია მსგავსად მექოთნის თიხის,

რომელი თიხაც ქოთნობისთვის იღწვის,

(პრაქტიკული საგნების სამყაროში შემობიჯებისთვის)

ჯერეთ უმანკო სულთათვის,

მშვენიერებას რომ აქცევს რჩეულთ სითხედ

კისერზე და ყურთან საპკურებლად,

ცის მშვენიერ მნათობთათვის, გარეშემო!

ეხლა პრანჭვას ნუ მოჰყვები,

დახარე ეგ თავი კამელიის წინ და მას ეთაყვანე!

მასთანაც ნელა იყავ,

არ გათქვა შემთხვევით ყველა საიდუმლო!

დაივიწყე და განასრულე ეგ სპეკულაციური მისტიციზმი!

ხომ იცი აქ არ აჩერებენ ცოცხალს არცერთ ანტითეზას…

ანტიპოდიაო

ფიქრობენ,

გონების მკვლელი გონიათ,

ოცნების წყევლააო!

აქ თავის თავებს თავადვე იწამლავენ…

არადა დასავლელო, რაც გჭირდება არის

მხოლოდ ერთი კარგი ცხენი,

მეტად რომ დაემსგავსო აბრეშუმის ძაფს,

ფოთლებს შორის შეუხებლად გაბმულს.

მდუმარებისგან ტუჩზე რომ მოგეკიდოს ხავსი,

პირი რომ წყლისკენ გქონდეს მიქცეული გამუდმებით.

არ არსებობს უბიწოთათვის ჯილდოდ სამოთხე

და

წესების დამრღვევთათვის აღარ არსებობს

არც ჯოჯოხეთი.

თქვი:

ვერ ვიცხოვრებ ჭუჭყის გარეშე!

არრა რას ძალუძს გახრწნას მშვენიერება, სხვა მიწელო…

ცასა ზედა და მის ქვემოთ,

  მხოლოდ შენ

ხარ

სათაყვანებელი!

და საბოლოოდ განასრულე

სიტყვის სიზმრისებრობა!