კიმ კიონ ჯუ
(კორეულიდან თარგმნა თეონა კომახიძემ)
მეტის ნახვა...
მეოცნებე
თუ ჩიტი ვინმეს თმას ჩამოუშლის და გაფრინდება,
ღამით, იმ ადამიანს დაესიზმრება, რომ დაფრინავს.
(კლასიკური ჩინური ლიტერატურის წიგნიდან)
ჩემი გრძელი თმის მოსაჭრელად
ადგილი, სადაც ლუდი დაიპყრეს
ლუდის საყიდლად ოთახი დავარბიეთ. პარტიზანებივით ვიცინოდით. პარტიზანი მებრძოლების მსგავსად ცხვირიდან სისხლი გვდიოდა და რადგან მათ მსგავსად, მონადირებულ ადგილზე ვერ დავიხოცეთ, ავდექით და ლუდი ვიყიდეთ. ვიღაცამ ფანჯრის მიღმა თქვა: “ვისურვებდი, რომ სიცოცხლის ბრალდებისგან გავთავისუფლებულიყავი”.
იმის გამო, რომ უნდა განგვეხილა თემა, „ისტორია ნაკბენ ტუჩზე“, შავსათვალიანმა კაცმა, შავი ქაღალდი დაკეცა და მაგიდაზე დადო. სანამ შეშასავით ნაზად ვკანკალებდით, მუსიკა საკუთარ სულში შთანთქმისგან რომ გადაგვერჩინა, ლურჯი და სველი სიმღერა თავიდან ვიმღერეთ. სადღაც შუაში, მომენტზე, რომელიც ჟღერდა, როგორც “კუნძული, სადაც არასდროს ვყოფილვართ”, მუსიკა გაგვიფრინდა. კორეულ ხურმის ხეზე, ჩილელი კაცის წიწაკის მსგავსი ცისფერი ტერფი ეკიდა. ახალგაზრდა ბიჭმა ლოკოკინის ტუჩებით ფარულად აკოცა გოგოს ქანდაკებას, რომელიც წიგნს კითხულობდა და შემდეგ სახლში წაიღო.
წყლიდან ამოღებული თმის ღერი
ლაიმის სიგარეტის ბოლო ნაპასი
ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე, დღეს მე შენ მიყვარხარ. თან სხვა არც არავინაა, ვისაც შევიყვარებდი. დღეს, მიყვარხარ. შენს გამო ჩემი თვალები მრავლდება, ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე, მე შენ მიყვარხარ. დღეს, შენ, ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე, ის ხარ, ვინც მე მიყვარს. ჩემს უკან შემზარავი სიჩუმე ისადგურებს და მაინც მიყვარხარ. დღეს, ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე. შეიძლება ამის გამო, ჩემი სული დაისაჯოს, როგორც მღვდელი, რომელიც ვერ მარხავს გვამს, რადგან უყვარს იგი. მოჩვენებები თან მსდევენ, ამიტომაც არ მყავს საყვარელი და დღეს შენ მიყვარხარ. ზუსტად დღეს, ათასწლოვან ქარს ჩემი თმის ღერი აქვს პირში და მიფრინავს. თან არავინ მყავს ვინც მიყვარს, ამიტომ დღეს, მე შენ მიყვარხარ.
მყვინთავი, ზუგრზე გიტარით
გამბედაობის მოსაკრებად, ჩუმად ვინაცვლებ ადგილს ფანჯრიდან საწოლისკენ. “წვიმს, მაგრამ თუ ფანჯრის სიახლოვეს ტრიალებ, მაშინ შეყვარებული ხარ”- ჩავწერე ადრე დღიურში. ერთხელ ძალიან შემეშინდა, რადგან ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს პირი უჩვეულოდ დამეგრიხა. მართლა სახლის დატოვებაა საჭირო თმის შესაჭრელად? მაშინაც კი, თუკი ქარი არქეოპტერიქსივით წივის? პირველყოფილი ჩიტის მსგავსად, რომელიც ადამიანს იცნობდა, ka-ka ka-ka, მდერეფანზე ვწვები და ფრთებს ვშლი. ვწერ. მყვინთავები მდინარის შუაგულში, მხრებზე გიტარით, კვლავ იწყებენ სიმღერას. სიმღერის სურნელი მდინარის ზედაპირზე ამომავალი ბუშტების მსგავსია. გამონაკლისის გარეშე. ისეთ დღეებში, როგორიც დღევანდელია, არ აქვს მნიშვნელობა, სად იჭერენ ჩიტები თმის ღერებს – ისინი მხოლოდ ჩემს თავს ზემოთ წვანან.
ასევე იხილეთ
362