პოეზია

ზურა ნეფარიძე

შენ ფეთქავ შენსა და ვიღაც შენს შორის
როცა შენი ხმა გესმის ვინმეს პირიდან ვარდები ნაწლავში სადაც მუშაობენ იქ არარსებული ჭიები როცა შენი ხმა გესმის იღვიძებენ ისინი
და წევ თავს მაღლა და გადიხარ ქალაქში რომელსაც
და გადიხარ ქალაქში რომელსაც საკუთარი ტკივილები აქვს ღირსებებთან და მაგნეტიზმთან ერთად
იქ შენ თვლემ ლოდინის რეჟიმში პირდაუბანელი თხასავით
მალვით უყურებ ქუჩებს რომლებშიც ხატავ გეომეტრიულ ოცნებებს ცოტაოდენ მარიხუანასთან ერთად და არ გრძნობ თავს სულწართმეული მაწანწალასავით
დაძველებული კედლები თაბაშირის კარაქით გრაფიტდებიან
განთიადის ნისლში ამთქნარებს ნიმფეტი ქუჩის კუთხეს აყუდებული
ის ნერვული ჟღრიალა ბგერებით ირთობს თავს
და ლავიწებს შორის ოფლიანი ღრუ – მოცახცახე წერტილი
მასში ჩაღვრილი ღამენანთხევი მაღალი ძაბვის შეგრძნებებით ამარაგებს სინქრონულ ქუჩას
სინქრონულ ქუჩას ხვრელიდან ამომძვრალი მშიერი თაგვივით გაჰყევი
და თვალს აყოლებ ღარიბ ტურისტთა ავტოსტოპს რომელიც ვერ სცდება მტკვრის სანაპიროს ცხელ-ცხელ ბილბორდებს
თბილისი აავსეს ზურგზესახლმოგდებულმა ჭიანჭველებმა
ჩვენ მათ ველით და ისინიც ელიან ჩვენს სალამს ღიმილს და მითოსურ ქმედებებს…
(ვერ) შეითვისე მუხრუჭთა მელანქოლია სანამ მათ მსხვრევაში სიტყვებს აქრობ და ხარჯავ
მთებსა და ქალაქს შორის ჩამდგარია შუაღამის სიყვითლე
ტრაილერები ღმუიან ქუჩებში
და როგორღაც მწვანეა მათ შორის მცენარეები
შეყვარებულებს ძინავთ დაცარიელებულ პარკებში მქრქალ ლამპიონთა ქვეშ
ჩვენ ვხეთქავთ სიცილს ქაოტურ ხმაურში და ხმაური იკვრება ჰერმეტულ მდუმარებად
მე ცოტაოდენ ამღვრეული თვალებით გესალმები მათში ჩამდნარი კითხვის ნიშნით და უარყოფილი მზერით ადრესატებს ვფანტავ
ჩვენს შორის რა წარღვნამდელი ტკივილი იწვის?
რით გამოირჩევიან ეს ლექსები ფოტოები და სიტყვები რომლებმაც მიისაკუთრეს ჩემი ოთახის კედლები?
ვფიქრობ და დავდივარ ზურგზე კითხვის ნიშნებით
დიაგონალურად წელვად ოთახში სადაც ცეცხლი თავის სულს ტოტზე წვავს
და ვგრძნობ ქალაქს რომელსაც საკუთარ ტკივილებს ექსტრავერტულ სუნთქვაში ფანტავს აქცევს მას შუაღამის ბიზნესად

ასევე იხილეთ