პოეზია

და ვკრეფ მათ ძვლებს როცა მიმოიცვლებიან მდელოების ყვავილქალები

ვიხილე კოლკას ზედაპირი ლურჯი ცის გუმბათქვეშ მაღალი კიდული ზარებით

და ცხოველების რბილი სუნი დაყრილი ამ ვიწრო ქუჩის კიდეში

სადაც ქვები ერთმანეთს ეალერსებიან უხილავზე ლაპარაკში

მთვარის ბავშვზე მიმითითებ ვის ხახაშიც შევაბიჯე ვისი ენის ბალიშქვეშ ჩამთვლიმა

და როცა მძინავს მე არ ვარსებობ

ჩემი გაუქმებული თავი მდინარის სხვა ნაკადში ცურავს

როგორც პლერომას ღმერთების მრავალჯერადი შობა

მივიწევ სიზმრის იმ ნაწილში სადაც გამჭვირვალე ფარდების წყება ვარ

ჩემს მიღმა იმალები მდელოების ღრუბლებად

წყალი კარია მეუბნება ბაჭია ტყის სიღრმიდან ამოზნექილი როგორც სამარის კუზი

და შევცურე კარში ცურვის არმცოდნემ როცა ჩემი სულის უარყოფას მოვრჩი

ნელ-ნელა თმები მწვანე ფოთლებად მექცა და ჭამდნენ მათ ხის ულამაზესი ცხოველები

მსურდა ამ ხის მღვიმეში მცენარეებთან შერწყმა მცენარედ ყოფნის დიდებულება

ჩემი პირიდან ყლორტებს გლეჯ და ფანჯარაში რგავ ჩიტმა რომ აწია

ვარსკვლავებმა კბილები გამოაჩინეს მიტოვებულ დღეებში სადაც შენ გიმზერ

ფერმკრთალ მოგონებას მშვენიერებაზე როცა ხელს ხელზე მკიდებ

იმღამით როცა ჩემი სული ტრიუმფალური სვლით გაიპო

საკუთარ ხმასა და სხეულს შორის ჩავდექი როგორც მზის კალათა სავსე ბნელი ყვავილებით

მიწა ოდნავ აიწია ჩემს ზემოთ და ბზარები ამ სახეზე თვალუწვდენელი ჩაღრმავებებით გაიშალა

ტკივილი საყვირია ანგელოზის პირში რომელსაც ჩაბერავს იგი

იქამდე სანამ არ დავეცემი ღმერთივით დაბალ კიბეზე

და ღმერთი შაქარია ჩემს ტუჩებზე რომელსაც ვილოკავ სიცარიელეში ვარდნისას

რომ ჩავეჭიდო რაიმე თუნდაც ბაც სინათელს ჩემში და ჩემს გარეთ

იყავი ჩემი გზების დაურწეველი გველი რომელზეც დავჯდები უთეთრესი კაბით

რომელიც მომიჭერს წელზე მზის ქამარს და თვალებიდან ღამეს ამომიფურთხებს

იყავი ნაყოფი ლეღვის ხის რომელიც დაწყევლილი და გამხმარია

რადგან წყევლის მდინარეში შევედი და სხივწყალში ბნელი გავაჩინე

რადგან წყვილი ურჩხულები ფეხდაფეხ დამსდევენ აქაფებული ლავა პირებით

მე სიცივე ვარ ამ მზით დალუქულ გამოქვაბულში

და სიკვდილი ვარ ამ სიცოცხლით ნაგებ წნულებში სახლის რომელიც მან მხრებით ატარა

სანამ მეძინა და გველეშაპს ვებრძოდი სანამ გველეშაპი გავხდებოდი

ჩემი კისრიდან მრავალი თავი ამოიფესვა და ვყლაპავდი მათ როგორც მთვარე თავის შვილებს

ჩემს გაუქმებულ სახელებს რომლებიც მიხმობდნენ რომლებსავ უარვყოფდი წყვდიადის დებს