პოეზია

თეონა კომახიძე

მან დაინახა ნეონის შუქი, ძველი შუქი, მარტოობის შუქი და ვირთხების შუქი
ძველისძველი ვარსკვლავის შუქი გამორჩეული რკინის სიმყარით
შუშის მანქანების შუქი რომელშიც არსებობა სარკიდან ჩანდა
იგი იყო ზამბარა ღმერთისთვის რომელიც ბაღში დაკრეფილი თვალებით ქმნიდა სინათლეს
სიცხადის ბაღში სადაც ოდესღაც ქარი ელექტრული კოცნით იშვა
იქ ხეები ყვიროდნენ უძველეს ნათელში
მათ ხელებს ჭრიდნენ
და ვიღაც ესვენა როგორც ცივი მინანქარი სამყაროს თავზე
ღმერთმა ამოყვინთა მეტროს პირიდან და
და პირველად იხილა დიდი ქალაქი
იგი იყო ბალახის ბოლში გახვეული
გვერდით კი ჩარბოდნენ ბანკირები და გადამყიდველები
ჩაფლულები თავიანთი საქმიანობის მთელ ქსოვილში

ასევე იხილეთ