პოეზია

ირაკლი ყოლბაია

If only death was the period to

the sentence I was

given to suffer

through, over, that bridge         მე სუსტი

ადამიანი ვარ         არ შემიძლია    არ მადარდებდეს

რას შვება პატარა და ამაღამ              რა ფორმა აქვს

ამაღამ შენს ძილს?                მინდა წამით

გაჩერდეს რაც

მტკივა რაც

წვიმს          რომ გაჩერდეს წამით

ეს ხიდი     მაწუხებს რომ ეს რაღაც, ჩვენ, ეს ღამე, ჩვენ

იმ ღამით     აღმოჩნდა პეპელა       მაგრამ რადგან არის

არის     და მე ვცდილობ, უნდა ვცადო    არ

მოკვდეს     ამ სულის ზამთრის ნაბუნიობის

ღამით               უნდა ვცადო იფრინოს

თავის     ეფემერიდის   ბევრად, ბევრად    მიღმა        პატარა

პეპელა, შენსქუთუთოებსმოწყვეტილი     მყიფე    —მე მას მდელოს

ვუგონებ თავში                        მდელოს, სიმღერას, რომელიც

შემოდგომის ფოთლებით მოფენილი ბილიკია ტყეში გაზაფხულის

     ზღურბლამდე    რომელიც მეშლება ფეხებთან     რომ

გავაბიჯო                   ამ ფეხებით ასე „ახლოს

                 ჩემ გულთან“

ეს ფეხები                მარადახლოს გულთან       გულის

ყურთან      როგორც გუშინ მითხრა მარიკამ   ვცხოვრობდი

მითხრა     ისეთ გერმანულ ქალაქში       სადაც    ამდროს

ხიდზე მიმავალს          გესმოდა საკუთარი ფეხის ხმები

ნაბიჯების ხმა           მითხრა, ეს, რადგან გადავდიოდით

ჩვენც,  ამ საღამოს, ხიდზე            და არ გვესმოდა

არ გვესმოდა          მე მას წავუკითხე აპოლინერის

მირაბოს ხიდი        მაგრამ ვფიქრობდი პასაჟზე ცვეტაევას

„დასასრულის პოემიდან“          ო! ხიდო! ხიდო,

არ მთავრდები, ვიცი             არ დასრულდები   წინადადება

ეს ტკივილი    ასეთი სიშავე გულში     არ დამთავრდება

უნდა გაიარო      ისევ და ისევ

მე მყიფე ადამიანი

ვარ, მადარდებს ჩემი თანანადები, მადარდებს   ის

რაც დავაშავე ან დაშავდა     ის, რაც მომეზღვის    მადარდებს კიდევ

ერთი უძილო ღამე                        მადარდებს, რომ სპაისერმა

სასიკვდილოდ ასვა თავს                მაგრამ ხიდზე ვართ     ყველა

არაფერი იძვრის    და არ გვესმის ნაბიჯების ხმა    რომ გვინდოდნენ

ახლოს, ახლოს გულთან

ფანჯრებით ხარ

სავსე, ამაღამ               ამაღამ, მოდი, როგორ მინდა მოგრთო

მთვარით, რომელიც შენია    შენი ვარსყვავილებით

შენი წყვილი ლურჯი თვალები და ნუგეშისცემა მინდა

შენთვის         მინდა პატარა დისთვის          წაუღე რამე

თუ რამე მაქვს        გაძლევ, წაუღო              ზრდადი

ტკივილი          ზრდის ტკივილი        ო ყვავილებს

ზრდიან ტკივილი და ტკივილი                 ტკივილით კიდია

ასტრები ცაზე         ეს არიოზო დოლენტე ზრდა

ედვარდ, მუნკ, მე ვიცნობ სიშავეს შენს

გულში         ზეპირად ვიცი   რადგან მოვსვი

მისი ბნელი სითხეებიდან შევეხე

მის ცივ ქსოვილს                რა იყო ეგ, რაც გულში

გქონდა  ედვარდ!      არ ვიცი თუ მეუბნება რამეს

„მელანქოლია“    რა იყო, რაც გქონდა?  ძმხატვარო,

რა კარგად იცოდი შენც ეს ხიდი     ეს ხიდი     ხიდი

ეს                    ამაღამ                        მე თითქმის არ

ვარ ადამიანი       ანტენა ვარ—მკვდარი სულების

სიმრავლეები   შეიმჩნევა ამაღამ ხიდქვეშ          და

არ მინდა, ჯეკ,   არ მინდა ეს რადიო               ვიყო

როგორც შენ    სანამ არ გადევნე მე

ოთახიდან          მინდა სისხლი, ძვლები, ხორცი

საკმარი იმისთვის    რომ ის ვიპოვო, მივიდე მასთან

ვილაპარაკო     ამაღამ     მინდა ვიპოვო, ისევ   ეს

მზისწნული სადაც ვხვდებით   რომელშიც

გვძინავს                                                             სადაც

ვცეკვავთ

მეც, ბლეზ, მინდა

ასე

არაფერი და ყველგან

ჩვენ თოვლში ვიყავით და რომ დავბრუნდით

გავიხადეთ,   მე დაგაწექი და ისევ

თოვლში სეირნობა

იყო, მელიები დაგვყურებდნენ თეთრი, სველი

კენწეროებიდან        ჩვენ ვთოვდით და ვათოვდით

ერთმანეთს და ვიყავით ოთახი

რომელიც სველია, ოთახში თოვა, მივხვდი

მადლის ნიშანი იყო და თოვლის კონკრეტული ჰაერი და როგორ

მთვარე თუ ის

შენ არის     და ჩემი ქვედა ტანი, ახლა, გაშლილი ყვავილი

და შენ ფუტკარი            შენ მტრედი

ქსელებში რომელსაც ოთახის ერთიდან მეორე

კიდემდე ვაბამდი    (რომ ჩამოვედით

ეკრანი ისევ იმავე ფილმს აჩვენებდა, თუმცა

გვეგონა მთელი სამყარო იცვალა, სანამ)

მერე შენ ფერდიდან იწვიმე, თვალები

დავანთეთ მიმწუხრს, თითებით      ვარღვევდით, ვკრავდით

ვარღვევდით კავშირს ერთიდან მეორე გულ-

ძაფში                         მერე გამარუკე,    მე გემი

შენ ზეცაში, შენ იკივლე თოლიები, იკივლე

დაიჭირე კიდევ ორი თევზი ნისკარტით, იკივლე,  მერე

გემი დაუშვი

ჩემს ზღვაზე   მეკობრეები დაუშვი ჩემზე, კომპასის ყველა

სხვადაზღვა მხრიდან,  ო მეკობრეო, მეკობრეებო, თქვენო

უპირატესობა,                 ღამემ იღვიძა, შენი თვალები

რაღაცას ეძებენ ჩემზე დაბლა, სიღრმეში

რომელსაც ზურგით ვაწევარ, იქნებ

გასაღებს ჩემი ფსკერის – თოვლი შავია მაგრამ ახლაც

სადღაც თოვლჭყაპი, აფერმკრთალებს, აუგემურებს აზრებს

თვალებს, დაუნთებელ გონებსა და ხელებში, წყვილ

ჯიბეებში, აქაც კი სადაც ცისარტყელა

გავშალეთ ზღვაზე

ასევე იხილეთ