პოეზია

ასე დაიბადა ეს სიწითლე.

შენი სხეული ძვლებგამოცლილივით გდია ნაპირზე.

ქვიშა შეგისრუტავს და ფიჭვნარის ფესვები ნელ_ნელა შეგათრევს თავის წიაღში.

სანამ მოხუცი ჟანგიან კიბეს ჩამოივლის სათლით ხელში, რომელშიც მომავლის სითხეა.

ვიმედოვნებ რომ ტაძართან მაინც არ გაგვაუპატიურებენ მე და ჩემს პირმშოს,

რომ ტაძართან არ მოვკვდებით ავტოკატასტროფით.

ისინი სინთეზური ტუჩებით კოცნიან ჩვენს შვილებს,

ქაღალდის თვალებით უმზერენ. მათი მამრი მცველები ძვირად ფასობს.

იმ ქალს კი რომლის ნეკზეც ზეწრებით ვარ ჩამოკიდებული ხის თვალები აქვს,

ხმა კალიების მზიან მინდორზე.

მისი სუნთქვა ხმოვნების კაკუნი ი…ი…ი….ე…ე… და სახე ქიმიური სიბერე.

სათუთად არჩევს ხმელ ყვავილებს, პირს ივსებს.

მეტად დიდია მისი ტერფები და ნაბიჯები მძიმე.

იგი უზარმაზარ რიყის ქვაზე დამასვენებს მდინარის შლამში და დამტოვებს.