პოეზია

მეორე ხმა

ეს ავადობა, რაც შინ დამაქვს, ეს სიკვდილი.
კვლავ, ეს სიკვდილი. ჰაერშია
განადგურების ნაწილაკები, რომელთაც ხარბად ვისუნთქავ? ვარ პულსი,
რომელიც იკლებს და იკლებს, ყინულის ანგელოზის პირისპირ?
ან ეს არის ჩემი საყვარელი? ეს სიკვდილი, ეს სიკვდილი?
უკვე ბავშვს, როცა მისი დაწყევლილი სახელი მიყვარდა.
რაც ჩავიდინე, არის ძველი დაკარგული სიყვარული სიკვდილის?

პირველი ხმა

მასთან ვსაუბრობ, მხოლოდ საკუთარ თავთან, განზე მდგომთან –
ფერმკრთალი და დეტალური, გაწმენდილი, განწმენდილი.
ლოდინი მაწვება თვალებზე. როგორც ძილი,
მსგავსი დიდი ზღვის. შორიდან, შორიდან ვგრძნობ მის პირველ ტალღას
როგორ მაგებებს ტანჯვის ტვირთით, აურიდებლად, განმეორებით.
და მე, ჭურვი, ექო ამ თეთრ სანაპიროზე
ვუმზერ ხმებს, რომლებიც მძლევენ, საშინელ ნაწილს.

პირველი ხმა

როდემდე შევძლებ ვიყო კედელი ჩემი მწვანე სამფლობელოსთვის?
როდემდე შეძლებენ ჩემი ხელები
შეახვიონ მისი ჭრილობა, და ჩემი სიტყვები
მხიარული ჩიტები ცაში, ნუგეშს, მის ნუგეშს?
აუტანელია
იყო ასე ღია: როგორც იქნებოდა, როცა ჩემი გული
სახეს მოირგებდა ამ სამყაროში სახეტიალოდ.

მესამე ხმა

გედები გაქრნენ. მაგრამ მდინარემ
ისევ იცის მათ სითეთრეზე.
მის სინათლეს მათკენ მიმართავს.
მის ფორმებს ღრუბელში სახავს.
ვინ არის, ვინც ასე ტირის
სხვა ასეთი ბზარით ხმაში?
ახალგაზრდა ვარ, როგორც ყოველთვის, ის ამბობს. რა არის, რაც მაკლია?