პოეზია

პეიოტი (ფრაგმენტი)

სუფთა – შეგრძნებები ნათელი – შავ სკამში – სარწეველა –
თეთრი კედლები ისევ ღრუბლების ფერებს ირეკლავენ
მზე ამოძრავებთ. სიახლოვე! ოთახებს

არ აქვთ მნიშვნელობა – დივიზიების მსგავსად ყველა სივრცის
ყველა შემზარავობის და მშვენიერების. მე ვუსმენ
საკუთარი თავის მუსიკას და ვწერ

არავისთვის წასაკითხად. ვტოვებ ფანტაზიებს სანამ ისინი
მიმღერებენ ცირკული ხმებით. ვხვდები
საკუთარი თავის ხალხებს და ვიცი, ვიცი
რაც უნდა ვიცოდე.

ᲕᲘᲪᲘ ᲧᲕᲔᲚᲐᲤᲔᲠᲘ! შევდივარ სივრცეში

აქ ყვითელი საწოლია, რომელიც ყველა სინათლეს ასხივებს

ჰაერი სავსეა ვერცხლის თოკებით და აპკებით

ჩემს თავს ვუცინი. ვიცი

ყველაფერი, რაც არსებობს. ვხედავ ყველაფერს

ვგრძნობ. მხიარული ვარ ტკივილის გამო
ჩემს მუცელში. პასუხი

სიყვარულისთვის ჩემი ხმა არის. დრო არ არის!
არც პასუხები. გრძნობის პასუხი ჩემი გრძნობაა.

პასუხი სიამოვნებისთვის სიამოვნებაა განცდების გარეშე.
ოთახი მრავალფერადი ქერუბიმია
სივრცის და მბრწყინავი ფერების. ტკივილი ჩემს მუცელში
თბილი და კეთილია. მე ვიცინი. ტკივილი
იხსნება, შიშის გარეშე.

სინათლე ცვლის ოთახს ყვითლიდან იისფრამდე!

მუქყავისფერი სივრცე კარს მიღმა ძვირფასია
ინტიმური, უხმო და ჩუმი. ბრამსის
დაბადების ადგილი. ვიცი

ყველაფერი რაც უნდა ვიცოდე. არ მეჩქარება.

ვკითხულობ მნიშვნელობებს დაკაწრული კედლებიდან და დაბზარული ჭერიდან

გამოყოფილი ვარ. ვხუჭავ თვალებს ღვთაებრიობაში და ტკივილში.

ვმოძრაობ საზეიმო და უწმინდურ სიამოვნებაში

ვუცინი ჩემს მოძრაობებს. სიარულს
უფრო მეტი სიფრთხილით. ვავსებ

სივრცეს ჩემით. ვხედავ ფარულ და მკაფიო
ნიმუშებს კვამლისგან ჩემი პირიდან

უზრუნველი ნაწილი ვარ ამ ყველაფრის. მკვეთრი.
გამოყოფილი სიბნელისგან და მშვენიერებისგან. და ყველაფერს ვხედავ.