პოეზია

საბინა ლორენცი

თარგმანი: ს.კ.

როგორც ხდება, ექო ღამისთვის,
დაჭერილი დამფრთხალი ჩიტივით ოთახში, როცა ჩვენ
ერთმანეთს ისტორიებს ვუყვებით, და ისევ და ისევ
გავიქეცი მინდვრებს მიღმა, მეტისმეტად დაღლილი
ძილისთვის. არ ვყვებით ძილის შესახებ.
ჩვენ სამყაროს სხვადასხვა კიდეებში ვართ
და იდაყვებს წითლად ვიხეხავთ. მხოლოდ
ხმა არ ქმნის ადგილს.

ვკითხულობ, რასაც უნდა, წავიკითხო, სათაურები, ელექტრო დღიურები
და ვერ ვიტყვი, უკავშირდებიან ისინი
ვიაგრას თუ ერაყში ბომბებს. ღამით
ვინაწილებდი ჰალოპერიდოლს ჩემი პათოლოგიებისთვის, გაჟონილმა სახელებმა
დიდი ხანია შეწყვიტეს საკუთარი შინაარსების შენარჩუნება.
სადაც მეხსიერება არ არის, არც სხეული უნდა ყოფილიყო.
მოპირდაპირე აივანზე მტრედების ქალი ეწევა სიგარეტს.
მტრედებს ჯერ სძინავთ. არასდროს სძინავს ქალს,
რომელიც მათ ელაპარაკება.

კვლავ ყვავილობა

რაღაც რაც მსუბუქია და ცივი. ნათება
უკანასკნელი ნაყოფებიდან და ტკბილსურნელება
ყვავის მსხვრევ საზღვრებს შორის საფლავებზე.
ინარჩუნებ შენს საზღვრებს. ნიშნების გარეშე.
რუკების გარეშე. კალენდრის გარეშე. ალბათ
შესაძლებელია. პოვნადია. დაბადების დღის გარეშე.
ეს ერთი წელიც ეკვრის
სათვალის შუშებს. სიმღერები გამეორებისგან
თხელდებიან. ფიქრობ ოცდაცხრის დარჩენაზე
ოცდაცხრის შემდეგ
ოცდაცხრაზე. მხოლოდ მკვდრები რჩებიან
ოცდაშვიდის.

ქსელები

კუმშვა შიშს და შიშს შორის
როგორ დაიცავ თავს ცისგან, მიწისგან,
გაუცხოებულ ხეებში, მხოლოდ, ღამე ბნელი
მტვრევა ხეჩონჩხები, ხესახეები, და
წარმოიდგინე, ისინი გხედავენ. ხეები შავი
შაშვები აღიქვამენ შენს არსებობას. წარმოიდგინე
ცხოველები გცნობენ, და
გიცავენ, როგორ.

33° 

ყვინთავს ობობა ზაფხულის
ფეხით ეზოს წყალქვეშა მუსიკაში
სადაც ბრუნავს რადიო, ნათელი
მეტყველების მელოდიები, სუფთა,
ასფალტივით ღეჭავს კაბის ანარეკლს და გამჭირვალე
სხეულს ფანჯრიდან, რვა ფეხი, ფრთხილი, მყიფე
ნერვიულად იშორებს ძაფებს შორს
ყვირიან მატარებლებიდან: შენ, ჰო, შენ
არ მოდიხარ? შენს ფეხს კატა
ეფერება. დროს დრო აქვს.

ასევე იხილეთ