პოეზია

მარი ჩხაიძე

იმისთვის რომ გამოვსულიყავი ფსიქიკის ჩიხიდან
რომელიც მშვიდ და აუღელვებელ გარემოშიც იწყებდა ზანზარს
და ქმნიდა ჩემს ტვინში მოჯადოებულ წრეს
რომელიც ამჟამად ვიმყოფები,
ყველაფერი უნდა დამეწყო ამ წამიდან და გავყოლოდი დაბადებამდე.
იქამდე სადამდეც ჩემი მეხიერება მიწვდებოდა,
ჩავყოლოდი ბოლომდე ჭას
რომელიც ქარბორბალას ჰგავდა.
თუ ორივე ერთდროულად მესმის, ყვავებისა და ჩიტების ფრენა,
ვფიქრობ რომ მათ უკან რაღაც დგას.
რაც სულაც არ არის საშიში.
ეს იყო ჩემი დაუოკებელი ლტოლვა.
ცნობისმოყვარეობა, შემეღო ყველა კარი, შემეხედა ყველგან,
ერთდროულად ვყოფილიყავი ყველაფერში და არაფერში.
დაბადებიდან ვარ სიცარიელე,
სიცარიელე რომელიც რაღაცას კრავს.
ასე ვთქვათ არავინ,
თანდათანობით ვივსებოდი.
და გზად ყველაფერს ვეყრდნობოდი,
ვეყრდნობოდი მათაც რასაც ჩემი დაჭერა არ შეეძლო.
ჩემმა ათასგვარმა ბუნებამ ორად კი არა
მე გამხლიჩა ათი ათასად დაანაწევრა ყველაფერი და გამყო.
და თანდათანობით მავიწყდებოდა რომ არავინ ვარ.
იმის გარდა რასაც შიგნით ვუშვებ
რასაც გულს ვუხსნი.

ეს არ ჰგავდა მხოლოდ ჩემს შიშებს
ეს იყო უსაშველო რღვევა
ფსიქიკაში
მითოლოგიურ ჯაჭვში
საიდანაც საკუთარი თავის ამოქაჩვა
ნასწავლი გაკვეთილებით ვერ შევძელი
აზრზე არა ვარ სადავარ

აეროპორტის რეკლამას ვწერ:
“მოგზაურობა ერთი ნაბიჯით იწყება და შევდივარ მოგზაურობაში
რომელიც სავსეა ელვითა და ჭექა-ქუხილით,
მე სადღაც შუაში დავიკარგე,
გაღვიძებისას
როცა სინათლე თანდათანობით კი არ შემოდის..
მასში ჩავვარდი
ელვარებაში
როგორც პეპელა პირველივე ნათელ ღამეში, გავქრი.
ვფიქრობდი რომ ჩემი სიტყვები იმსახურებდნენ ყურადღებას
ადამიანებიდან სიყვარულში
მოვლენებიდან ქარში
ჩიტებიდან ტელეპატიაში
როგორც მოლიპულ ქვებზე მდინარეში
ლოდიდან ლოდზე გადავრბოდი.
როგორ დავიწყე:
აეროპორტის რეკლამას ვწერ:
და ასე ვიწყებ
“მოგზაურობა ერთი ნაბიჯით იწყება”
და სავსეა მოულოდნელი შთაბეჭდილებებით
წერა შევწყვიტე და წყალი მოვსვი

ასევე იხილეთ