პოეზია

რა იქნება და რა არის – ეს სათუთი შუაგული, რომელშიც არც კი ვიძვრი, როგორც ჩემი კუნთი, მთვარეზე პაწაწინა ზანზალაკად დაკიდებული, რომელსაც გარს ვერტყმი, ჩემს გულსა და მთვარეს, ყველა სხვა გულსა და მათ მთვარეებს; საწამლავში ჩაშვება, საწამლავად გადაქცევა, სადაც არაფერი მეორდება და ყველაფერი ერთმანეთს იმგვანებს, ამ ორ ამბავ შუა სიმართლე არ დაივანებს. თუკი რამეს წარმოვქმნი, აუცილებლად მას ჩემი წარმომავლობა თავს ესხმის, ის, რამაც მე დაუკითხავად შემქმნა, ჩემს ნებას აუცილებლად დაამხობს, ამ ბრძოლაში განკურნებასა და დასნეულებას თანადროულად ვიწყებ, ამიტომ არ ვიცი, რომელი რომელს ასწრებს. სახელები, მათი სიმრავლე, სიმრავლის ხილულობა – ისინი განაიარაღებენ ჩემს აკვიატებებს სხვებში, მათ მეტყველებაში, რომელსაც ვერ ვთარგმნი. არ არსებობს ენა, რომელიც მესმის, როგორც არ მესმის მათი, ვინც ამ ენებს დაპატრონებიან და ძალაუფლების კუნძულებიდან მეტყველება მუდამ ნაჯახია.

 ‘ეს იმიტომ, რომ ჩიტები არ ვართ ‘ – ყველაზე სევდიანი პასუხი და როცა ამაზე ვიწყებ ფიქრს, ვაძლევს თავს ნებას, ვიყო ხანდახან ის და რაღაც ვიხილო ამ ცხად ყოფნაში. როცა მუცელი გამალებით მითრთის, რამდენჯერმე ძალიან მაღლა ავიხედავ და თავბრუს დავიხვევ. შუქი და ჰაერი ერთმანეთს სერავს – ჩემს მუცელს, ჩემს შესაძლო ნისკარტს მღელვარების. რას აკეთებს ჩიტი, როცა ქარს ეჯახება, როგორც ქვას მზის ნაღმები? როცა ზაფხულის ლოდი გიჭირავს ხელთ, ისმის, საგანი საგანს როგორ შეეხო. ამაზე მეტის მიღება არც მსურს.