პოეზია

კუს მეორე ამბავიც ქონდა,

თავ შესაქცევად

და თხრობა დაიწყო:

„ჯერ კიდევ იმ დროში ვცხოვრობდი,

როცა ოქროს ჯვრები ჯერ არ ჩამოღვენთილიყვნენ ეკლესიების გუმბათებიდან.

სანამ ჭილყვავები ისევ გნიასობდნენ აბურდულ ტყეებში,

როცა ჯერ კიდევ სამყაროში იდგა არცოდნის წყვდიადი,

როცა ჯერ კიდევ ვიყავი კაცი და არა კუ.

დიახ, მე კაცი ვიყავი!

და ვმოგზაურობდი, ვწანწალებდი,

როგორც ქარი, რომელსაც არც საწყისი აქვს არც ბოლო.

ერთ ქალს შევხვდი ზღვის სანაპიროზე.

მთვარის ნაკუწი მოწყვიტა და გულში ჩამაკრო,

შემასისხლხორცა.

ჩვენ შიშვლები დავრბოდით ნიჟარების სანაპიროზე,

ჩვენ ზღვაში ვცურავდით,

ჩვენ ზღვაში ვჟიმაობდით,

ჩემი სპერმა ერეოდა ზღვის ქაფს,

ყოველ ჯერზე როცა ვათავებდი.

ცეცხლთან მე მან წვივსაკრავი შემომახვია

და მიწას განვერთხი

ზღვის ხმა შეწყდა, როცა მიწას განვერთხი.

ის უკრავდა ჩემს წვივებზე ზღვის და ნიჟარების მელოდიას,

მე კი კენჭებს ვწუწნიდი და ვაფურთხებდი.

ზღვა მოვსვი,

რომ იქ მაშინ არ დავრენილიყავი.

და დღეს აქ ვარ, შენს ზურგზე

ბამბის ტომარა-კუ.“

გემი ებრძოდა შტორმს,

სადაც ციყვი კაცი თვლემდა.

იქ სადაც ციყვი მხილველი იყო,

ყოველთვის!

როგორც ვენერას უკუღმართი ქარი.

იქ იყო ციყვი კაცი სადაც,                                                        სამყაროს

სარკე პირდაპირ ეთერში ტრანს-ლირებდა,

რეალურის და არეალურის სკულპტურულ შერწყმას.

სადაც უფრთო თოლიებს მლაშე წყალი ჩაეგუბებინათ, დამტვრეულ ნისკარტებში.

სადაც პოეტები მორევს უკითხავენ თავიანთ სიზმარეულ ბოდვებს,

რომელი მორევიდანაც არაფერი ამოდის,                      ყველაფერი ჩადის.

სადაც კიბორჩახალა ადამიანები ერთმანეთს ეჯიბრებიან,

სათევზაო სათლიდან თავის დახსნაში.

და თავის წილზე მეტ მზის სხივებს ხვრეპენ,

თავიანთი საკვნეტელებით.

სადაც საცირკო ნავები დადიან,                                          საცირკო კარვებით.

სადაც ისინი მკვდარ ვეშაპს დაათრევენ, სიზმრის სტუმართა წარმოდგენისთვის.

სადაც ზღვას აწვიმს გახუნებული ვარსკვლავები,

აგურებ ნაკლული ციდან.

სადაც ქვებს ამტვრევენ ზვიგენი-კაცები,

თევზქალების დასაჭერად.

სადაც ვერცერთ თევზქალს ვერ მოხიბლავ ზვიგენის ენით,

იქ, იმუნები ყვინთავენ ავადმყოფურ ზმანებებში.

აქ, იყო ციყვი კაცი,

გემის კიჩოზე

იდგა და ჯერ მხოლოდ ღამურების მტვერში

მცურავი კლდის,

კბილულ სილუეტს ამჩნევდა.

ციყვი თვალებით ძიებდა მიწას,

რომელზეც შეიძლებოდა კატაქალი ყოფილიყო,                                                    ან კატა ქალები…

რომელიც შეიძლება ნემსიყლაპიების ქარავანს დასდევდა ან დასდევდნენ.

იქ,                                                                                        დასდევდა ან დასდევდნენ,

კატაქალი ან კატაქალები.

იქ სადაც მოწყენილობის ფუღუროებია,

ლურჯი პალმის ეკლოვან ხეებში.

რომელ ფუღუროებშიც იდუმალი ფლუიდები ცოცხლობენ,

რომელთაც ზღვის შესახებ უყვებიან

წინასწარმეტყველი იადონები.

რომლებსაც შერჩათ მხოლოდ სიყვარულის ინტუიცია.

იქ სადაც ჰაერს სვამენ და ეთერს სუნთქავს                                                          მიწა და წყალი.

ციყვი კაცი გადაეშვა ლურჯ ზღვაში,

როგორც მცურავი წავი

რომ მიეღწია ნაპირამდე,                                           კატაქალამდე.

ზმანების ბოლოს როგორც უწინ,

ზმანების კიდესთან მის კერტებს დაეწაფებოდა ციყვიკაცი.

ჩაბერავდა ისევ კატაქალის ძუძუსაყვირებს.

ალმასების უდაბნოს გადაირბენდა და ფეხებს დაიკაწრავდა.

იცოდა რომ კატაქალი იარებს აულოკავდა თავისი სავარცხლისებრი ენით.