პოეზია

სადაც ჩემს იმედს, გულუბრყვილოს

და ზუთხვით მართულს

ეგონა, შეიძლება, ხელოვნება

იყოს კენტი იაპონური ყვავილი

მარჯვე მოკალათებული, ჩემი იმედი

სიუხვეს გავექცეოდი,

ცალი ყვავილი, წითელი ციმციმი,

სიტყვა ერთადერთი

თიხისა და ხის პირისაწონ—

          ლექსმა იწყო ზრდა

ოთახში იმ ჩამომჭკნარ

ყვავილთან ერთად,

მაგრამ ლექსი შეიძლება

იყოს, ლექსი სადღაც აქვეა

ს ატმოსფერო იდგა,

წვიმის ჯაჭვს

ჩავებღაუჭე ჩემ ფეხებ-

ნაჯვარებ ფეხებს შორის,

უნდა მეპოვა რამ-

ოსაქაჩი, პირში

ჩასადებად

ანტიკური ამბავი,

მეპოვა სად

იწყება ჩემი ამბავი და ამო

მექაჩა, მეტისმეტად ფიზიკური

ვიცოდი, იმდენად ფიზიკური

მომიწევდა

მონელება, იმის

რომ ყლე მაქვს, არქეტიპის

გამოხვრა,

სხეული

კარგი იყო

მაგრამ მიბმოდა

სურათს მე

მხოლოდ რომ ვგუმანობდი, ვირთხა

ტატამის რომ ეზრდება,

მე მოვქაჩე

ზრდად გაფართოებად კუდს,

როგორც მუშამ მშენებლობაზე უსასრულო

ალიგატორს რომ ექაჩება კანალიზაციიდან,

მაგრამ თვით ტატამის გავლით,

უმსგავსოდ შერცხვენილი იმ

რაღაცის სიახლოვით,

რაც არ უნდა ყოფილიყო, ჩემსავე

ორგანოებთან, რომ ჩემს თავს

შიგნიდან გარეთ ვექაჩებოდი, რომ ლექსი

რომელსაც ვეძებდი ჩემივე მენსტრუალური

სარჩული იყო, ისე, თითქოს ერთ დღეს უეცრად

ჩემი შიგანი წინ, ტატამიზე, დამილაგდებოდა

ერთგვარი კანგაცლილობა, კონცხი,

რაღაც სიტყვებში, მაგრამ სიტყვები

აქუჩებდნენ ტანჯვას ან

მფარავობას, ნაგვირისტებ საბანს, თითქოს

ინდიანაპოლისი უკუგდებულიყო

და სიუმე კი რჩებოდა,

ქვრება და ციმციმებს და ქვრება ჩემს ნერვებს,

მთვრალი აურა, ალაგ ნაცრისფერი,

ალაგ ლურჯი, და ქვემოდან?

სიმკაცრის ორმო

სადაც კლეიტონ და გლედის ტკბილად

სეირნობდნენ, მაღლა იხედებოდნენ

ძლიერ უმანკოდ

შეთქმულნი სურათს

რომელშიც შემოვაბიჯე, მერე გავედი, მერე შიგ

მათ თვალებში, მაშინ იყო რომ კელიმ იყვირა:

„ბალახში მიაგენი!“

გულისხმობდა, იპოვე მადედ-

მამამებელი ძალები რომლებიც არაა

დედაშენი, მამაშენი, იპოვე

და შეურთდი რისაც

მოჩვენებები არიან—

თვალს ვკრავ დოპელგანგერს

მათი, ჩემსავით, წვლილი

რომ იყო

პირადი და კულტურული

ჩრდილი ალმასის შუქში

სცენის გადაღმავალი.

    ზომები იმატებდა—

ის გრძელი მწვანე რაღაც პიანინოში

მეცადინეობა იყო, შეგირდობამ

16 წელი წაიღო, დღიურ,

დღის შიგ შეუძლებელი

ხერხემალი, მეთქვა ყველაფერი

დღე რაც კი იყო

მეღობებოდა, მოვიხარე,

ხერხემალ, დავწვდი გასაღებებს,

ჩარხის შიგნით საშობაო ნაძვის ხე

ელვარებდა, და მის ქვეშ

მომწიფების ქვეგანაკვეთი,

მე მოვიმართე, ჩემს ძაღლთან, ის

ღამეს შერეოდა,

მე ვცადე იაპონური ბარის მაპინძელი ქალის მიწვდომა

ჩემი მორალიტე დადგმით,

მამაჩემმა იმპულსური ნათურა ჩაურთო ფოტოაპარატს

რილკე გადმოვარდა, თანამგრძნობი,

შორეული, ქაღალდი. . .

ზუთხვის სკა-ხრახნი

ცოცხალი მაგრამ „ღმერთად“ შეკუმშული

დღეები ნახარჯი მერხზე ჯდომასა

და სიტყვის მიწაყრის ცდაში

თავისუფალმა არასდროს ღრიალისგან

ჩუმად რომ ღრღნიდა, ჩემი კუდზე

მოჭერილი ხელის გულისხმით, კუდზე

რომელიც არ გაზრდილიყო,

რომელიც უშველებელი გაზრდილიყო—

ამას ბლეიკი „სურვილის წამს“

უწოდებს, გატეხე მსაჯული

მაღალ სკამში, მოიყვანე ეგ ჯეკ ჰორნერი

ეგ „კარგი ბიჭი“ კმაყოფილი თავისი

ქლიავში ჩაწობილი ცერით

ამ სამყაროს ველურ სიმართლეში:

სიყვარული ხალხს ვნებით

მოცემულობად სურს მხოლოდ,

სძულთ და მოქმედ ეწინააღმდეგებიან

სიყვარულს როგორც ქმედით წინააღმდეგობას.

კიოტოში, ჩემი ვირთხა

გველეშაპის კუდის პირისპირ მივხვდი, სამყარო

უდრეკია, რომ მასში არაა გავლა.

კარიბჭეები, ფილოსოფიები, ხელოვნებები, „გასასვლელები“

ნარინჯისფერ ტალახს ეჩეხებოდნენ მწუხრნაფერ

ბილიკს ჩამონადენ კვირა საღამოს.

ერთი გზა რამის გამოსატანად: წამოსწიე

და გაცერი, ბადურება რთე

ავრცე ვირთხის კუდი, აგველეშაპკუდე,

იუნგისუდიდესჰქმენ გველეშაპისკუდი,

ნებისმიერი იდეის უდიდეს,

დაე სახლი გადასანსლოს,

ტატამი გახლიჩოს! გაა-

ჭენე! არა მთვარე, არა

ნოსტალგია იმ სხვა ადგილისა,

არამედ სევდა, შიგნით ღრმად გასროლილი,

გზად აბანოდან სახლისაკენ.

არც მახსოვდეს, არც ვაცნობიერებდე აბანოს.

იყავი აბანოში. ამ სხვა რამეს

ვუმკლავდებოდე, ხელოვნება არ უნდა

ებას ბუნებრივს, ბუნებრივს ემართოს,

მის ცხაურას მივასხა, თუ მომიწევს, მაგრამ

ბუნებრივს ვემართო და დავუდგე

ამ სხვა რაღაცას, გარეთ გამოვცრა

პატარა შემსრულებელი,

დავამტვრიო პიანინოს სკამი რომელზეც

უნდა გავლოთებულიყავი, „Blue Moon“

„White Christmas“ ბრძანების ჯაჭვი,

გააპე ჯაჭვი, გახსენი და აღმოაჩინე

თესლამხანაგი ის ქალი და ის კაცი და ის ყველა,

მთელი ატავისტური რვაფეხა,

ჩატუმბული ჩემი ღვინის თასში, იყავი

პარანოიკი, გაიფარჩხე, ობობურად შეიგრძენი

ყველა ნაწილი იმის, პარანოიას

რაც სურს, შეიგრძნოს, გაიგე სიმტკიცის

ორმო აბჯარია, რაღაც

შემიძლია, მოვიშორო

თუმც ძვალია, რა-

შიც ვდგავარ,

უაბჯრო აბჯარი,

ჩემი ძვლის ტვინი, თვით

ჩემი სურნელი,

საეროა, სადაც არ მჭირდება, ვიყო

სადაც ვარ მარადის, ვიდრე

ვიცოცხლო, ჩალაგებული მათთან

ვისაც ვეშვი, მარტოდ, ან

დაძმული, არსებითად მამა-

მამადედებელი ძალების ლანდებთან რომლებიც

ძალმიძს დამხმარედ გარდავქმნა.

 

დედაჩემის მკვდარი თვალები გამოტივტივდნენ

შიშვლად ჩემდამი ბოდვით სიყვარულში,

თუ როგორ იცოდა რა უნდოდა ვყოფილიყავი

ისე აბნევდა რა შეიძლება ვიყო

ჩემი კარადის კარზე ნებადართული ბეტი გრეიბლის ტრაკის ქვეშ,

მოჩვენებათა თამაშების ქვეშ ლოგინი შაბათის შუადღის ქვეშ

ჩემი ნებადართულობის ქვეშ

ჩამეცვა მისი კორსეტი და

უსაფრთხოდ მეტრიალა ოჯახი, იყო ლიბერაჩე, ადამიანი

რომელიც, იმედოვნებდა, გამოვიდოდი, სრულად საშუალო ფენის,

არტისტული, გეი, სრულად გაწონასწორებული, გმირი

გახვეული 146

გირვანქიან იატაკის სიგრძე ავსტრიული ხელოვნური

ბრილიანტებით დახაზულ

შავი წაულას ბეწვის ლაბადაში,

საზარელი ვირგილიუსი!

                                                        გულდაჯერებულობა,

ვლოცულობ, 40 წლის ასაკში, რომ ეს დოპელგანგერი საძოვარზე გავრეკო,

მას ვერ მოვიშორებ,

შემიძლია მხოლოდ ვაძოვო,

მისი მწყემსი ვარ, მას მიჯაჭვული

ამერიკის მხრივ, მიჯაჭვული ჰარლემით

ჩილეთი, ჩადით.