პოეზია

თითქოს ის ერთადერთი ხე ვარ
ყველას სიზმარში რომ ცეკვავს
ის ერთადერთი ღრმა სიყვარული
დაუდევრად რომ მოვქსოვეთ
ასე გატეხილი, ასე ვერტიკალური
ამ უცნაურ დაქანებულ ოთახში.
ხელებს შორის ცეცხლს შევიგრძნობ
გადარჩები?
თუ სიკვდილის შემდეგ ვერცხლად იქცევი
როგორც სხვები.
შენ დგახარ მეტროში
ყური ჩემს ყურთან მოგაქვს
ათას ენაზე მესაუბრები
მაგრამ მე მხოლოდ ერთადერთი სიტყვა ვიცი.
იქნებ ვეღარ ვიტან რთულად გადმოცემულ აზრებს?
იქნებ დამღალა ყველაფერმა რაც მას უკავშირდება
მის ტანსაცმელს ვეღარ ვცნობ
მის სახეს ჰორიზონტი ხელისგულებში ისრესს და მაქეზებს
‚მოკალი მოკალი მოკალი‘.
მოვკლა?
მის თმას როგორც საიდუმლო ძაფებს
ჩემსკენ ვექაჩები
მაშინ ვუყურებ როცა ვერავინ მხედავს
ვხტები უზარმაზარი ჭიშკრიდან
რომლის ფეხებიც ღმერთის ფესვებია.

მისი კუდი აყვავდა
მისი სხეული ასობით ენად იქცა
საიდანაც შენი ხმა იღვრება
ლურჯი ლურჯი ლურჯი
იქნებ ხარ ნახვრეტები მწუხარებაში
სადგურზე მოვიდა ცისფერი მატარებელი და დაიძინა
ბროლივით უფერული ჩუმი სიტყვები
ჩემს ძვლებზე ასხამენ ცისფერ თხევადს
შემდეგ კი ამ შავი მოჩვენების პულსიდან ამოდის
ცისფერი ყბის უცნაური ძარღვები
და ტუჩებზე
ვულკანურ კლდეებზე
ჩემს ძარღვებში
ბოლოს და ბოლოს
ჩემი შვილების გამოხდა იწყება
რამდენიმეა და ყველა ღმერთია
მოდით ერთმანეთი ერთმანეთში ავურიოთ

ჩემი ფანჯრიდან
ბუჩქები ნერვებივით იწვიან
თითქოს ბამბის ხელებია
რომელსაც უაზროდ იქნევს ქარი
თითქოს სინათლეებია რომლებიც ჩააქრეს
ახლა ისინი ისე მკრთალად მოძრაობენ
ისე ფრთხილად დადიან შიშით შეპყრობილები
ნეტავ იცოდე, როგორ არ მინდა ჩაქრეს ის მცირეოდენი შუქი
რომელსაც ეს ნიჩბები მოარწევენ
როგორ არ მინდა დადუმდეს ხმა რომელიც მდინარეს მოაქვს
თითქოს ეს ნათელი ჩვენშია
თევზი ვარ რომელსაც თავდაპირველი ძალით
ჭრის ნაირფერი ნათება
შემდეგ კი ძირს ენარცხება, როგორც
ჭექა-ქუხილის აკანკალებული მაჯა
აქ თითქოს საგანგებოდ გამოიყვანეს ეს შავი ელექტროობა
ეს ბნელი სტერეოტიპები ბალახებივით ჩარგეს
და ისინიც შენს ლამაზ ფეხებზე დაცურავენ