პოეზია

როცა მაღალი ქუსლები ემტვრეოდა ფეხსაცმელს,

მხოლოდ მაშინ მახსენდებოდი.

შავ-თეთრი სლაიდები – მეხსიერებასა და რეალობას შორის –

აჩქარებული ტემპით ენაცვლებოდნენ ერთმანეთს.

კარგად იცი, რომ რიტმი ჩემი ბნელი და საშიში სტიქიაა.

როცა მივრბოდი, მომტვრეულ ქუსლებს სპერმის სუნი ასდიოდა.

მარტოობის აქსესუარი, როგორც ორ თვალს შუა გამოზრდილი ცხვირი,

წითელი ფერი იყო სხეულის რომელიმე ნაწილზე.

ვიცი, შემისწორებ, რომ წითელი მარადიული ვნებაა,

არ შეგედავები, რადგან იგი მარადიულ მარტოობასაც უდრის.

როგორ  მინდოდა, ერთხელ მაინც ამეკრიფა

ყველა ის მომტვრეული ქუსლი,

ხელჩანთაში  ჩამეყარა კოსმეტიკის ნაცვლად და

შენთან ასე მოვსულიყავი. მიმიღებდი წითელი პომადის გარეშე?

გახსოვს, ჩვენი ბავშვობის ფოტო:

მე და შენ ძველებურ აივანზე უდარდელად ვიდექით

და ვერც კი წარმოვიდგენდით, რას ვუმზადებდით ერთმანეთს?

ან ის თუ გახსოვს, შენი ქალების კალეიდოსკოპის ფონზე

მაღალი ქუსლების ტარება რომ დავიწყე?

„ჰაეროვნად მოძრაობენ შენი ქუსლები,

თითქოს კენჭები წყლის ზედაპირზე

ფაქიზ რგოლებს ტოვებენ“, –  შენი სიტყვებია.

კარგა ხნის მერე წამოგცდა, რომ მეძავების ქუსლები გერჩივნა ..

ვიცი, მეტყვი, რომ ეს ჩემი დაუსრულებელი იმპროვიზაციებია

სიყვარულის თემაზე, მაგრამ ორ ადამიანს შორის

ერთი და იგივე ხომ არასოდეს მეორდება?

დიახ, კარგად იცი, რომ რიტმი ჩემი ბნელი და საშიში სტიქიაა ..

მეტსაც გეტყვი: დუმილის რიტმი ყველა სხვა დანარჩენზე სწრაფია.

ამ დროს – გესმის – აჩქარებულად ურტყამენ ქუსლები,

ამ დროს იმტვრევა ყველაზე მეტი მაღალი ქუსლი

და მათი წვეტები ყველაზე საშიშ წერტილში ხვდება.

მეც მხოლოდ მაშინ მახსენდები

თვალებს ვხუჭავდი,

როცა რიტას ხელი ჩემს თმაში რბილად დაცურავდა,

მაოგნებდა მისი გრძელი ნაწნავი,

პარიკმახერები რომ ასე იშვიათად ატარებენ.

ვინც სხვის თმებს ჭრიდა მთელი ცხოვრება,

საკუთარს აგროვებდა ..

საპარიკმახეროში მუდამ სპეციფიკური სუნი იდგა.

რიტას მომლოდინეთა სიჭრელე იყო თვალშისაცემი.

თუმცა, განსხვავებული ასაკისა და ინტერესების ადამიანებს

ერთი რამ უეჭველად ჰქონდათ საერთო:

რაიმე შეეცვალათ, თუნდაც, ვარცხნილობა.

საერთოს  მიზეზი  სხვადასხვა იყო –

მოწყენის დამარცხებიდან თავდაჯერებამდე ..

რიტას უეცარი სიკვდილის შემდეგ

იმ საპარიკმახეროში ვეღარ შევდივარ,

არ მინდა დავინახო სხვა იმ სარკესთან ..

ვიფიქრებ, რომ ისევ იქ დგას,

გრძელი ნაწნავითა და მაკრატლით ხელში –

ალბათ, ასე დავხატავდი სიცოცხლის ქალღმერთს,

რომელმაც თმებადქცეული დრო უნდა შეაჭრას ადამიანებს ..

ქალის მკერდის კოლექციას აგროვებდა.

ერთი და იგივე ძუძუების ფერება როცა ბეზრდებოდა,

სამახსოვროდ ლიფს იტოვებდა

და მერე სურათივით კიდებდა კედელზე.

სახლში ბიუსტჰალტერების გამოფენა ჰქონდა.

ბამბით გამოტენილი სხვადასხვა ზომის, ფორმისა და ფერის

ლიფების ქვეშ წვრილი ასოებით სახელები ეწერა.

მაგრამ კერტები არ ჰქონდათ ლიფებს,

არც – მაგიური ვარდისფერი წრეები კერტების გარშემო.

ფოტოების გადაღება უნდოდა,

მაგრამ ქალები იშვიათად აძლევდნენ ამის უფლებას.

ერთხელ დაესიზმრა, რომ ბიუსტჰალტერზე იქორწინა.

ქუჩაში ერთად დადიოდნენ,

მანქანაში გვერდიგვერდ ისხდნენ,

ლოგინში ერთმანეთთან ჩახუტებულებს ეძინათ.

გაღვიძებულს გაახსენდა, თავდავიწყებამდე როგორ

ულოკავდა მკერდს ერთ ახალგაზრდა ქალს, რომელიც

ეს-ესაა დედა გამხდარიყო, როცა ენის წვერზე იგრძნო

ძუძუდან გადმოღვრილი რძის სიტკბო.

კაცმა პირველად გაუსინჯა დედის რძეს გემო

დიდი სატვირთო მანქანები ძირითადად ღამით მოძრაობენ.

რა ჯურის ტვირთი აღარ გადააქვთ: პროდუქტები,

სამშენებლო მასალები, საყოფაცხოვრებო ტექნიკა ..

როცა გზაში არ არიან, მათი მძღოლები

სახლში რჩებიან და შეძლებისდაგვარად იკმაყოფილებენ

სექსუალურ თუ სხვა მოთხოვნილებებს.

სვამენ ვისკის, იგინებიან,

და ნაკლებად ფიქრობენ ცოლების საყვარლებზე.

მათ მზეზე გარუჯულ დაბერილ კუნთებს

მდუღარე წყალივით ასდის

ოფლის სუნში შეზავებული ოხშივარი.

ისინი სხვა მძღოლებისგან არაფრით გამოირჩეოდნენ,

რომ არა უხილავი ბოქლომის ტატუ სახეზე –

მათ არასოდეს ეუბნებიან, რა ტვირთი მიაქვთ

ასევე იხილეთ