პოეზია

ზურა ნეფარიძე

ლექსები ჩვენი მდუმარებიდან სიტყვდებიან.
ხმაურში ვნერგავთ ერთმანეთის ხმას
სიტყვები ნაბიჯებივით წინ ყრია გზებზე
მდუმარებას ადგილი არ აქვს ჩვენს ყურებში
შევსებულ ფურცლებს ვხევ დღიურიდან
კოგნიტურ უნარებს ვატან რომელიღაც გადაფურთხებას
რა შევაჩეჩო ხელს
რომელიც მუდმივად ეძებს იმას რისგანაც შედგება?
მტკენ როცა მიყურებ
განზე გამირბის მზერა:
ნაკლები ტკივილისთვის –
სურვილები და ახირებები ფესვებისგან გამოვხშიროთ
ბალახის ღეროსგან შევადგინოთ
ადვილჭკნობადი გავხადოთ

ადვილგმობადი ასოებისგან შევაწებოთ ერთმანეთს
სმენადად, ხილულად, სუფთა ჰაერის მყლაპავად ავკინძოთ
თვალები ადვილად მიწვდნენ და გაოგნდნენ
ხელები წამსვე შეეხონ და დაიგრაგნნონ
სმენად იქცნნენ და სიტყვა ვერ გაარჩიონ
წარსულით მაძღრებს აუდგეთ
ინტელექტუალებს დაუვარდეთ

ბგერები მძლავრობენ ჩვენს შორის
ერთმანეთს მიღმა –
მოლოდინი
სიზმარივით უკურნებელი და განუსაზღვრელია
ჩვენი უსურველი უსიტყვობები
ღამ-ღამობით ლამპიონთა ქვეშ წვიმაში ლბებიან
მასპინძლობენ დილის ხმაურს, აკანკალებულები და ჩაფსმულები
გვიბრუნდებიან განსჯილები და დავიწყებისკენ სვლა სურთ
ვერ გამოთალეთ დინჯი სასურველი სახეები ჩვენგან
არც კი ვიცი ვის მივმართავ
ვინ ჩვენგან ან?
ვუყურებ კარლოს „DER TOD DES LICHTES“ – ს.
ხიდი ხერხემალია სადაც განათებები ფხასავით ერთდებიან:
ბავშვობა მახსენდება:
ბევრს უყვირია სიბნელეში მუნკის ყვირილით სახლისკენ მიმავალს უჩუმრად
ნავთის ლამპა აუნთია და სარკეები უმტვრევია
ოთხმოცდაათიანების კივილი დღესაც გრძელდება ურბანულ და არაურბანულ ძარღვებში.

ო ეს სევდა. ის რომ გვტკენდეს სხვა რაღა დაგვრჩებოდა თავშესაფრად

ხარბად დაეშვა ჩემი მტკნარი სისხლი მდუმარე გარეუბნებისკენ.
როცა ხმაური გამოგვიგლოვებს მის დაქირავებულ ჯამბაზებს
ვინღა გაარღვევს დუმილს
რომელიც გონგით შეგვხვდება ცივილიზაციის მიღმა, ლაბირინთის გასასვლელში.
დროში აყეფებული მონოლითების ჯოგი სპირალური ცირკულაციით აორთქლდება მადისაღმძვრელი მიუსაფარი გალაქტიკებისკენ, ახალი სტომაქებისკენ.
რა ამოვძირკვოთ დამლაშებული დედამიწიდან
რაც კურნავს ბლანტ სიცოცხლისუუნარობას
თევზის ქერცლივით რომ მოსდებია ატმოსფეროს შინაგან ორგანოებს.
რა წავიღოთ ამ პოსტმოდერნული, გადამდნარი ბაღებიდან მომაკვდინებლად შეყვარებულ გაზაფხულთა საიქიოსკენ.
რას ვეზიაროთ, რაც დაგვამძიმებს ლევიტაციურ მაგისტრალებზე და პასუხს მოგვთხოვს ღვთაებრივის, კოსმიურის შელამაზებისთვის
ბოდვაექსპრესიითვის
ბუნდოვანი სანელებლებისგან გამოწვეული კოსმიური ეაკულაციისთვის
სამყაროს კიდესთან დგომის ორგაზმისთვის
არაჰუმანური, არაცხოველური ექსტაზისთვის.
ხელი ჩავკიდოთ ჩვენს უმშვენიერეს იარებს და სხვა სივრცის, სხვა სიცოცხლის მომლოდინე პეიზაჟთა იალქნებად დავკიდოთ
სადაც არა არს იდეები და მათი მტკეპნავი დინებები
და სიცოცხლე ეროზიული წესრიგით კომუნიცირებს.

ჩემი ბალიშის ზემოთ წიგნების თაროა და არ ძინავთ ზედ მიკრულ ფოსფორის დელფინებს, როცა მე მძინავს. მეღვიძება და მათ განლაგება-მოხაზულობაში ვხედავ შენს ზღაპრულად გაღიმებულ ფოსფორულ სახეს
მეზმანა, რომ მძინარეს დამყურებდი სახეზე, როგორც მე დაგყურებდი ხოლმე და ვერ ვხვდებოდი სად ვიყავი, ჩემთან თუ შენთან, რადგან მხოლოდ ცივი გონების სპექტაკლში არსებობდა „ჩემი“ და „შენი“ რომლებიც არ მქონდა, იქამდე სანამ შენი სახე გაქრებოდა და პლასტმასის დელფინთა აბსტრაქტული განლაგება გამოჩნდებოდა
მეუბნები, რომ შევწყვიტო
მე ვერ შევწყვეტ იმას რაც მე არ ჩამინერგავს ჩემში. ვერ შევწყვეტ აღმოჩენებს და ჩემი თავის და სხვების შეცნობას, შემჩნევას ჩემში, იქამდე, სიზმრის თუ სიცხადის იმ შრეებამდე, სადამდეც შემიძლია ვწვდე მომღიმარე ზმანებებს, რა სიბნელეც არ უნდა იყოს მათ ღიმილს მიღმა.
მეუბნები, რომ ჩემთვის დავიტოვო
შენ არ გინდა იმის გაგება, რას აკეთებ მაშინ, როცა გძინავს, ვისთან რა სახით ვლინდებით შენ და ის, ვისთანაც ვლინდები
მეუბნები, რომ არ გინდა
მფრთხალი ხარ და ფრთხილი მისგან თავდასაცავად ვისთანაც საფრთხეს არ აქვს ადგილი
შესაძლოა. ამბობ შენ
მფრთხალია ადამიანთა გულები, ისევე როგორც ბეღურის გული ქარის ნესტარზე წამოცმული ცოცხლად ამოღებული
მფრთხალია ურთიერთობები
მფრთხალი არაა შენი დამოკიდებულება ვიღაც შეშლილი პერსონაჟის მიმართ რადგან მან შენს გაყინულ ფასადს მიღმა ვერ შემოაღწია, მხოლოდ გული აგიფრთხიალა წამით და კვლავ თავის გარსში დარჩა. შენ ვერ დაუბრუნდი ამ განცდას და ფსევდოცვლილებას მას მერე რაც ეს პერსონაჟიც მოკალი შენს სურვილთა სასაკლაოზე, მას მერე რაც უარმყოფ და უარყოფ სხვებს რომლებიც არ ვართ პერსონაჟები
თუმცა ვართ პერსონაჟები
შენ დგახარ მაგიდაზე შუაღამის ფანჯრის მიჯნასთან და აქანავებ თეძოებს რათა გამოდევნო სპლინი ჩემი ძილ-ღვიძილიდან იმ დროს როცა სარკმლიდან მოძვრება თერმული კიბორჩხალის სუნი. შემდეგ მოდიხარ და ჩემსა და შენს შორის აწვენ ბობ დილანს (და მუსიკა ისმის ისე, როგორც სრულ სიჩუმეში საბჭოთა მაცივრის ზუზუნი) რომელმაც განდევდა სპლინი რადგან მე
დამავიწყდი სხვაგანმყოფიშენ
და შენი თეძოებიც
რომელიც აქვე მიღმიერ სივრცეში ქანაობდა და მითრევდა
თუმცა მხოლოდ წამიერად, რადგან უცბად იკივლეს მათ და ამომყარეს თბილი ზმანებებიდან სპერმით შესაწამლ დამშრალ გუბეებამდე
შენ იცი ტკივილი ამძაფრებს ჩემს შეგრძნებებს
თუმცა არ იცი რომ ის ასევე მაძლიერებს
შენ არც ის იცი მე რომ მინიმალურად პატივმოყვარე ვარ და არ ვმიჯნავ თავს უპატრონოდ მიმოყრილ ძვალთაგან. შეგიძლია როგორც ნანგრევებში დაობებულ მანეკენს, ისე მომაფურთხო, გაიცინო და გზა გააგრძელო კოლექციურ ატრიბუტთა შორის

ასევე იხილეთ