პოეზია

როცა რამდენიმე უცხო ლანდს გადავეყარე
ჩემი ცხოვრების გზაზე
სადაც არაფერი მნიშვნელოვანი
ან ოდნავ თანდაყოლილ ზომიერებით ნარჩევი
თითქოს მე ვიცოდი რაც იყო ის სიტყვები
რომლებსაც ამოვეხაპე მათი უპეების სიმძიმიდან
როგორღაც დაკიდებული ქუთუთოების მწარე
და არც ერთი წინადადება ერთმანეთს არ ეწყობოდა
აზრებს თავიანთ სარჩულებს ამოტრიალებულთ
ვგრძნობდი ვბოდავდი როგორც ციების მსხვერპლი
როგორც მკვდრებთან ახლახანს სტუმრად შეთვისებული
ერთ-ერთი აჩრდილი
და ცივი ქალები ჩემ ირგვლივ
მათი გრილი თვალები და სუსტი ფეხები ჩემს ყელზე
კვლავ დების სიმღერა ჩამესმა
როგორც დამტვრეულ ყინულის თოჯინაზე
ოდნავ ავლოკე მისი სახე ოდნავ შევჭამე მისი ყური
ისევ ისე მიტოვებული ამ ქალისაგან
მე მას ჩემს ნახევარ ტანს ვატანდი
მე მას ჩემს ნახევარ ცეცხლს ვუნთებდი
და ყოველი ნახევარი რაც გამაჩნდა და დავტოვე იმ წამში
რომელიც გატყდა
რომელმაც მიღალატა ჩემს ძილში შავი ყუთივით დიდი
და გაუცემელი
ან აუტანელი აუტანელი ტვირთის მსუბუქი რხევა
ეს სისუსტე და ცრემლები
რომლებსაც შენ ვიცი არასდროს შეიყვარებ
პირველმა შენ მამაჩემის შემდეგ მომეცი სახელი
და მერე უკანასკნელად
ცივი წყლებისა და ელფების ქალბატონმა
შენი თმის ფერფლით რომ გამომკვებე
თავიდან მწვანე მაჭამე შემდეგ წითელი ნარინჯისფერი
და კვლავ ეს შავი სიგრილე შუბლზე ტკივილით მსკდომი
ყოველთვის გზაჯვარედინის ბავშვს გიწოდებდი
რა ანათებს შენს სახეზე
თეთრ პირში ღამის ონკანი მცირედ მოშვებული
და მოწამლული
ნაკადი უმოწყალო შეუბრალებელი
თავისი თავის მომხმობი
ამით სულ ოდნავ გიახლოვდები
ეს უკომპრომისოდ წაგებული ომი
რომელიც ჩემს სარკეზე მაღალია
და ყველა ჩემს დარჩენილ ანარეკლზე
მსხვრევის სითბოში
და არც ერთი წყალი არ ყოფილა ასე მძიმე
ასე მხრჩობი როგორიც შენი და ჩემი
მათი გადაკვეთა საუკუნის ერთ ასოდ
მისი დროის ვინაობაში როცა გაცხადდება რაღაც
დიდი და ნათელი