პოეზია

თუ გინდა, იყოს ყვავილები ყვითელი ფერის. ყველაფერი რიგზეა
ირგვლივ: ეკლესიასთან ბავშვები დედებს კალთებზე ექაჩებიან,

კრავებითაა მინდორი სავსე, ძუძუს წოვენ დედის ჯიქნიდან, პირველ
ნაბიჯებს ფრთხილად დგამენ რბილ მიწაზე, ფეხით რომ ვთელავ.

და თუკი თვალი აეხილათ, ალბათ ხედავენ შავ ფიგურას,
ჭიშკრიდან რომ გამოვიდა და წყაროსკენ მიემართება.

და ინსტინქტი თუ არ ღალატობთ, ალბათ თრთიან, როცა დედები
ძუძუს ართმევენ. ცხვრები ჩქარობენ, რომ გაარიდონ ბატკნები

საფრთხეს, გადაეფარონ ორივე მხრიდან, სირბილისას ბასრი ჩლიქებით
თელავენ ნაკელს, ყვითელ კბილებს გამოაჩენენ და ნაწყვეტ-ნაწყვეტ

მწარედ ბღავიან მამის ძველი, მომაკვდავი კრაისლერივით,
ბღავიან – თითქოს შოტლანდიურ დუდუკს ურტყამენ რკინის ფირფიტას,

ანდა – თითქოს ღმერთი მოთქვამდეს: შორს ხელები საყვარელი
კრავებისაგან, ჩემი თეთრი კრავებისაგან. მაგრამ დედებით

გარშემორტყმული ბატკნები უცებ, რაღაც ჯადოთი უკან რჩებიან,

ბორძიკ-ბორძიკ მიაბიჯებენ. მარჯვენა ხელით ჭიშკარს ვაღებ,
მერე კი ვხურავ. ღობის იქით გრძელ რიგს ვხედავ შავი თვალების.

და კრავები, საზღვრისა რომ არაფერი არ გაეგებათ,
პოულობენ თავიანთ დედებს,

ისევ ძუძუებს უბრუნდებიან, სიტკბოს,
რომელსაც ხარბად იწოვენ. მინდა, ტალახში ჩავყო ხელები,

მინდა ჯინსებით და სვიტერით შევიწოვო
მთელი ეს ჭუჭყი, ისევ ცხვრად ვიქცე. აღდგომა მოდის.

მე არა ვარ ჩემს სამშობლოში და გარშემო აჩრდილები ბორიალობენ.
დედაჩემის რძე მოწითალო-მოყავისფროა.

Call the flowers yellow. Nearby, nothing is wrong:
children pull at their mother’s hems outside church,

lambs saturate a field, working their mother’s tit, testing
strength on the soft ground I tread. And if their eyes

are old enough perhaps they see a shadow, a figure of black,
crossing from the gate towards the stream. And if their hearts

have instinct perhaps they tremble as their mothers take the tit
and hurry, in one mind, flanking my left and right, hooves gutting

the muck. They bare their yellow teeth, hurl scrappy grunts
that burr like Dad’s Chrysler before it died, like bagpipes beaten

with sheet metal, like God herself crying, away, get away from these, my babies, mine. The mothers surround and, for a spell, the lambs

are lost behind, tripping to stand. With my right hand I open,
then close, the fence and look back into a row of black stares

and the lambs, ignorant of what my trespass was,
return to sucking sweet from their mothers, living

at the breast pulling milk by the neck-full.
And I wanted to put my hands and knees

into the mud, wanted to sponge dirt into my jeans,
my jumper, be a lamb again. Easter was coming.

I was not in the country of my birth. Shadows
were all around me. My mother’s milk was sepia.