პოეზია

შიგნითა ხედი

შემოხვეული ხორცი

სრულად სხვისი და ერთის.

და ყველაფერი რაც შიგნით ჩანს, ბოლოა, რაც

შეიძლება ითქვას: სიტყვის ხმა,

დაკავშირებული სიკვდილთან, და სიცოცხლე,

რომელიც ჩემი უნარია,

სამალავი.

დაბურული ფანჯრები. Მტვერი –

ჩემი აქამდელი თავის, აცარიელებს ოთახს,

რომელსაც არ ვავსებ. სინათლეში,

რომელიც ოთახის კუთხეს ეფინება,

და მთელი ოთახი ცდილობს, ამ კუთხეში

მოგროვდეს.

ღამე მეორდება. ხმა, რომელიც მელაპარაკება,

მხოლოდ უმნიშვნელო რაღაცებზე მიყვება.

რაღაცებზეც კი არა – მხოლოდ მათ სახელებზე.

და სადაც სახელები არ არის –

ქვებზე, პირუტყვების ხმებზე,

რომლებიც შუადღის სოფლისკენ

მიემართებიან, ჭიაზე,

რომელიც თავისივე

ნეხვით იკვებება. და იისფერი პეპლების

შემოსევაზე.

სიტყვების ამ შეუძლებლობაში,

გამოუთქმელ სიტყვაში,

რომელსაც სუნთქვა აჩერებს,

ჩემს ახალ თავს ვპოულობ.

მერიდიანი

მთელი ზაფხულის,

დახრილ მკვეთრ შუქში

ჩვენი ბნელი, გაშლილი ხელებიდან: შენი ქვები,

იფშვნებიან შენს გარშემო

გასაცოცხლებლად

ჩემი თხელი შავი თვალის უკან

ძველი ვარსკვლავი,

ეკალსამეფოსგან შეშინებული

შენ გიყურებს

ყოველ დილით და შენს ჩრდილებს

სახელებს არქმევს.

როგორც ღამე ჟღერს. ღრმად ამოთხრილი

სიახლოვიდან.