პოეზია
კორეულიდან თარგმნა თეონა კომახიძემ
სანამ მას სახელს დავარქმევდი,
ის არაფერი არ ყოფილა,
უბრალო მოძრაობის გარდა.
როცა მას სახელი ვუწოდე,
ის ჩემთან მოვიდა
და ჩემი ყვავილი გახდა.
ვის შეუძლია მომიხმოს ისე,
მე რომ მას ვუხმობდი?
დამიძახოს ისე,
ჩემს სინათლეს და სურნელს
რომ შეჰფერის,
იმისთვის, რომ გავხდე მისი ყვავილი?
ჩვენ ყველას გვსურს,
რომ ვიყოთ ვიღაცისთვის რაღაც.
შენ მე, მე კი შენ
გვინდა, რომ ერთმანეთს
მივაპყროთ მზერა,
რომელიც არ იქნება დავიწყებული.
მზის შუქი ციდან
დაეცა კეთროვანს,
მწუხარებით სავსეს.
როცა მთვარე ქერის მინდორს
თავს წამოადგა,
მან ბავშვი შეჭამა*.
და შემდეგ, ის ქვითინებდა მთელი ღამე,
როგორც ალისფერი ყვავილი.
___________________________________
*არსებობს კორეული მითი, რომლის თანახმადაც თუ კეთროვანი ბავშვის ფილტვს შეჭამს, ის გამოჯანმრთელდება.
ამაღამ დაუსრულებლად ბარდნის,
რადგან მე, საბრალო კაცს,
მიყვარს მშვენიერი ნატაშა.
ნატაშა მიყვარს,
თან ბარდნის.
მე კი მარტო ვზივარ და ბრინჯის ღვინოს ვსვამ.
ბრინჯის ღვინოს ვსვამ, ვფიქრობ:
ნატაშა და მე,
მინდა, ზამთრის თოვლიან ღამეს,
თეთრი ვირით მივსეირნობდეთ,
გადავიაროთ შორეული, სევდიანი მთა
და დავსახლდეთ ლამაზ სახლში.
უსასრულოდ ბარდნის.
ნატაშაზე ვფიქრობ.
ის აუცილებლად უნდა მოვიდეს.
როდის მოხვალ ჩემთან? როდის დამელაპარაკები?
აი.. ის მოვიდა და ყურში ჩამჩურჩულა:
“შენ ისეთ რამეს კრავ ხელს, როგორიცაა სამყარო,
რადგან ის არეულია,
მაგრამ შორეულ მთებში გადახვეწა,
არ ნიშნავს იმას, რომ ყველაფერი დაკარგე.”
თოვლი ბარდნის უსასრულოდ,
მშვენიერ ნატაშას ვეყვარები,
და ამაღამ, სადღაც თეთრი ვირიც იყვირებს.
ასევე იხილეთ
122