პოეზია

                                                         “ახალგაზრდა პოეტს მემკვიდრეობად ტრადიციისგან გათავისუფლების ტრადიცია ეძლევა. ესაა მისი საიდუმლო, მისი თავზარი, მისი მოვალეობა, მისი საფრთხე. (…) ახალგაზრდა პოეტი პოეზიის ყველა საჭირო (ანუ შესაძლებელ) წარსულს ქმნის”

                                                                                     რობერტ კელი 

                                                 (ქართული თარგმანის ავტორი: ირაკლი ყოლბაია)

ჩემი რომელი წარსული რომელი ფრთებით რა სისწრაფით გამომეკიდა

ქვესკნელიდან ამოხეთქილი საფოსტო ბარათებივით 

შემაშფოთებელია აზრი, რობერტ კელ!

სქელწვერა ფანქარი, იასამნისყვავილისფერი, 

დასდევს შენს სიტყვებს 

და მაფრთხობს შენი “ფატალური მხოლობითი”

ჩემი ერთერთი წარსულის სახე

თუმცა ის მოდის, ამოძრავებს ძარღვიან ენას

მესვრის მჭრელ სიტყვებს რათა მისგან გავთავისუფლდე.

უნდა შევწირო ჩემი ხორცი, სისხლი უნდა ვიდინო სიტყვად

ამოვანთხიო რა ბალღამმაც მოიცვა ფიქრი

რა სიცრუეც შენგან ვიხილე, რაც ვაღიარე

ცრუ “მე” ვიპოვე, მოვიხელთე, აღმოვაჩინე!

“არა წარსული. წარსულები”

რატომ, რობერტ კელ, უფრო მამაცი არ აღმოვჩნდი,

რატომ ვისიზმრე 

მზიურ თესლსა და შენამდე მოსვლას 

შორის სხვა წიგნი.

მე ზღვა ვიყავი და გადმოვთევზე გემზე სიცოცხლე

მე მზე ვიყავი დავისადგურე ცაზე უკუნი

ცეცხლი ვიყავი და ცეცხლზე უფრო წვა გავხდი. ფერფლი

თან დამაქვს ჰიპოთალამუსის ბირთვებით, მფენი

უცხო ნათელის

მაგრამ მოვედი და კიდევ ბევრი წარსული მიხმობს

კარი! რობერტ კელ!