პოეზია

მოგვეცი ძალა, კიდევ
ცოტას გავუძლოთ,

აწ გულის ალებასტრი
გამტყდარია;

სამარადისოდ შენი
ნამახსოვრები სალმის

ქარვის ფიჭას დავეწაფებოდით,
რომ არა ეს მე-ძველი,

ჯერაც სანახევროდ-შინ სამყაროში,
ბრაზისაგან ამოიყვირებს,

მშიერი ვარ, ბავშვები მისტრიან საჭმელს
და ალმოდებული ქვები დასცვივათ;

ის, რომ ვიცით, გვტოვებს დაუცველს;
ო, შენი თანსწრებისთვის

თევზსაჭერ ბადეებს შორის
მენაპირე ნავებთან, ტბისპირ;

როდის, ხრაწის დენაში,
იტყვი კიდევ, როგორც თქვი უწინ,

მზადაა დაბრაწული თევზი,
პური აგერაა?