პოეზია

დედამ თქვა, არ დავიგვიანებო.

აგედიტა, ნატივა, მიგელ,

ფრთხილად წადით იქით, სადაც
ამ წამს ჩაიარეს მოგონებამოდუდღუნე
მოკაკვულმა ტკივილებმა,
მომდუმარე ბაკისაკენ, და სადაც
ქათმები, ჯერაც რომ იკალათებენ,
დამფრთხალან ასე.
ფეხმოუცვლელად ვისხდეთ, აჯობებს.
დედამ თქვა, არ დავიგვიანებო.

ჩვენ ხომ აღარ ვწუხვართ. წამო, ნავებს

ვუყუროთ – ჩემი ნავი ყველაზე კოხტაა! –
რომლებითაც მთელი დღე ვთამაშობთ,
უჩხუბრად, როგორც უნდა იყოს კიდეც:
მზად დგანან ჭის წყალზე,
ტკბილეულით ხვალისათვის.

ასე დაველოდოთ, – მორჩილად, და არცაა

სხვა გზა, – მათ დაბრუნებას, მუდამ წინ
მდგომი უფროსების მობოდიშებას,
ჩვენ, პატარებს, შინ რომ გვტოვებენ,
ისე, თითქოს ჩვენც

არ შეგვეძლოს წასვლა.

აგედიტა, ნატივა, მიგელ?

გეძახით, ბნელში ცეცებით გეძებთ.
ნუ დამტოვებთ მარტოდმარტო,
ნუთუ ერთადერთი ტყვე ვარ.