პოეზია

#Orlando

             მესთვის

მოდი, ვიაროთ, ერთი ნახტომი ცეცხლზე

შემდეგ თოვლამდე, მომავალი სხვა

მხარესაა ექსპორტისა და კვლავშობის

უწყვეტი ციკლი. იქ ვხვდებით

პატარა ჩიტებს ზამბახის ყვავილებს შორის, ცის-

სარტყელის ფერებს, და მტვერს,

უღმერთო, ეს ქალაქი, სიძულვილის გარეშე, გახვეული

გალაქტიკურ ცირუს ღრუბლებში, სადაც ჩვენ გამოცნობას

ვცდილობთ არტეფაქტების, რომლებითაც ჩვენ ჩვენი კაცობრიობისგან

გვძარცვავენ, დაჯერებით, რომ რომელიმე ღმერთი

მათ მხარეს დგას. კოდი O მ O ქ, როგორც

განუსაზღვრელი, დროით დამტკიცებული

მორიგი გაცვეთილი გრძნობები. ზიზღი®

როგორც გაფორმებული სავაჭრო ნიშანი. რას ხედავდნენ

ისინი, ტაშს რას უკრავდნენ? მოხმარებას, სერიულ-

მკვლელობებს, ომებს, დაპყრობით.

შიში და სიკვდილი, დანარჩენი მხოლოდ ბიუროკრატიაა.

ჩვენ ისევ ახალგაზრდები ვიყავით, გვავიწყდებოდა, რომ სამყარო

ჩვენზე იმდენად შეყვარებული არ იყო, რამდენადაც ჩვენ – ერთმანეთზე.

ვვოცნებობდით დღესასწაულზე. შობაზე,

როგორც ადამიანურ აქტზე. თანა-

ვარსკვლავედების გათანაბრებაზე. მტვერზე. ისევ გვეღვიძებოდა

სხვა სქესში.

თვითგაფლანგვა ეპოქებით, ნახტომები

ცეცხლზე. შესაძლებლობების სულთა ორკესტრები,

მარადიულად უცხო. ბურლესკი. ოაზისი

წვიმაში. 300 წლის სიცოცხლე როგორც სიყვარულის

ყველაზე მძაფრი ნიშანი. როგორც ველური ჩიტები იკვებებიან.

განაგრძე ცეკვა.