თარგმანი

ჰართ ქრეინი

თარგმნა ირაკლი ყოლბაიამ

ტირიფს მიაქვს ნელი ბგერა,

სარაბანდა, მდელოზე ქარმა რომ მოთიბა.

მე ვერასოდეს ვიმახსოვრებდი

ამ მღელვარებას, ლიათა მტკიცე გათანაბრებას

სანამ ასაკმა ზღვასთან არ მიმიყვანა.

ალმები, სარეველები. და მოგონება ციცაბო ნიშთა

კვიპაროსები სადაც შუადღის ტირანიას

იზიარებდნენ; მათ თითქმის დამიშვეს ჰადესში.

და გოგირდის სიზმრებზე მძრომელი ვეება კუები

დანებდნენ, როცა მზე-შლამმა კენტ-კენტად დაფარა

ისინი ჭავლით . . .

რამდენს გავცვლიდი! შავ ხეობას

და მთის ყველა ეულ ბუდობას

სადაც თახვები ნაკერსა და კბილს ეუფლებიან.

ტბორი, რომელშიც ერთხელ შევაბიჯე და უმალ გავექეცი—

ახლა მაგონდება მისი მომღერი ტირიფის პირი.

და, ბოლოს, ამ მოგონებაში ყოველივე პოულობს კვებას;

მას მერე, რაც ქალაქი, ბოლოს რომელსაც ჩავუარე

მდუღარე საცხებით გადაიშალა და მხრჩოლავი შუბები

მუსონმა დელტას გადაასერა

ზღვის უბის ბჭეებთან . . . იქ, დამბებს მიღმა

მომესმა ქარით საფირონის ბარდნა, როგორც ამ ზაფხულს,

და ტირიფები ვერ დაიჭერდნენ მეტად მყარ ხმაურს.

სადაც კედრის ფოთოლი ცას ყოფს

ზღვა შემომესმა.

ბორცვთა საფირონ სარბიელებში

უმჯობესი ყმობის პირობა მომეცა.

უგუნებოდ, მზის ამკრძალველად,

მეხსიერება მივატოვე ღრმა ხეობაში,—

რიგითი ტილი, წიწიბურას რომ აქსოვილებს,

ქვებს აწინსაფრებს, ატმებს მწყსობს

მთვარემოფენილ ჩრდილობში

და ხეივნებს აღვიძებს ფარული ხველით.

სახიფათოდ იწვოდა ზაფხული

(მე შევუერთდი ქარის სეირებს).

კაჭართა ჩრდილები ზურგს მიგრძელებდნენ:

ჩემს ლოყათა ბრინჯაოს გონგებში

წვიმა შრებოდა უსურნელებით.

„ცოტაღა დარჩა, ცოტაც;

აი, იქ, სადაც შავი და წითელი

ვაზით ნასერი მინდვრები—“: მაგრამ ქარი

მოკვდა, მოლაპარაკე იმ ხანათა მანძილზე, რომლებიც იცი

და გულში იკრავ, შენ საკვამურებრ გამურულო გულო კაცისა!

მეც ასე, მომაბრუნა და ისევ უკან, როგორც შენი კვამლი

კინძავს, ერთ დასტად, ზედმიწევნით ნაცნობ ბიოგრაფიას.

საღამოჟამი შუბი იყო ხეობაში

რომელიც შუა მუხის გულში ხარობდა. და რომ გამევლო

დროის უხვი კერძო ათწილადები? ღია დაფნას

შევეხე, რომლის ქვეშაც ვიხილე

ქურდი, ხელში ჩემგან მოპარული წიგნით.

„რისთვის დაბრუნდი—რკინის კუბოდ მომღიმარი?“

„რათა დაფნას შევეკამათო,“ მივუგე:

„წარმავლობით ვარ გამართლებული, გავურბი

რა შენი თვალების მარად განცვიფრებას—.“

მან წიგნი დახურა. და პტოლემეის

ქვიშიდან მოკაშკაშე უფსკრულში გვვარცლა.

გველმა ვერტექსი გაცურა მზისკენ

—გაუზომელ ნაპირებს ჩამოადო ენა და დაფდაფი სცა.

რა შადრევნები გავიგე მაშინ? რა ყინელი მეტყველებანი?

მეხსიერება, ფურცელს მინაბარები, გატყდა.

ასევე იხილეთ