პოეზია

პოეტი კონდესირებას უკეთებს მოვლენებს,
წნეხავს ისე, როგორც ჭვარტლს წნეხენ და ალმასს იღებენ…
ის შეკუმშულად წარმოადგენს სიმართლეს,
რომელიც თითქოს არადროს მომხდარა,
მაგრამ ყველა მომხდარ მოვლენაზე რეალურად
გამოიყურება იმიტომ, რომ ეს არის ეიდოსური სიმართლე,
სიმართლე, რომელიც სადღაც მოხდა, დროის და სივრცის გარეთ და გამუდმებით მეორდება სხვადასხვა სახისა და ადამიანების ცხოვრებაში.
ლექსი ეს არის შინაგანი, დაფარული სიმართლე,
რომელიც მუდმივად გამეორებადია.
მზესავითაა და ჩვენი ცხოვრებას ატრიალებს თავის გარშემო,
მაგრამ მას ვერასოდეს მივუახლოვდებით,
შეიძლება ზოგი უფრო ახლოს მივიდეს,
მაგრამ ცოცხალი ადამიანი იდეალური ცხოვრებისგან შორს დგას
და არ შეუძლია იყოს ისე ჰაეროვანი,
როგორც დიდი რომანების ან ლირიკის პერსონაჟები არიან.
ჩვენში უფრო მეტი თიხაა,
ისინი უფრო ღრუბლებისგან და ეთეროვანი მატერიისგან არიან ნაგები,
მაგრამ ჩვენ ყველა ვოცნებობთ ასეთ ცხოვრებაზე და ასეთ სიკვდილზე.
ადამიანი ზედმეტად დამიწებულია იმისთვის,
რომ იდეალურ სამყაროში შეაბიჯოს.
ის პავლე მოციქულივით დროებით შეიძლება
ატაცებული იქნას მესამე ცამდე ან მეეცხრემდე,
მაგრამ მას არ შეუძლია, სულ ამ შთაბეჭდილებების ქვეშ იცხოვროს,
ეს მის ძალებს აღემატება.
ნამდვილი ნაწარმოები არაფერია,
თუ არა სიცრუიდან თავის დაღწევის ცდა,
ანუ იმის დანახვა, რისი დანახვაც ადამიანს არ შეუძლია,
ან არ უნდა დაინახოს
ის, რაც დაფარულია, მხოლოდ ხანდახან გაიელვებს
ჩვენ წინ მოჩვენებასავით ან სიზმარივით.
ის რაღაც სიზმრისეულის ხორცშესხმაა
და მატერიალურის ეთერულად ქცევაა,
ეს არის ნამდვილი სიცოცხლის პროექტი,
რომლის განხორციელება, გამუდმებით გადაიდება,
ის ჰორიზონტივით გამხლტომი იდეაა,
ის ”შეუძლებელი” ყოველგვარი არსებულის და არარსებულის გულისგულია,
დიდი ალმასის მსგავსი ბირთვია,
სადაც ჩვენი სინათლე შედის და ათასმაგი ბრწინვალებით გამოკაშკაშდება ჩვენი სიცოცხლის სიბნელიდან და ჩვენვე გვანცვიფრებს ელვარებით
და ყელზე ალესილი დანის წვერივით მიდებული,
მჭრელი და შეღწევადი სიმართლით.
შემოქმედება არაფერია, თუ არა მოხმობა.
ყველაფერი, რაც კარგი შექმნილა,
მხოლოდ შეუთანხმებლობის და ვერშეხვედრის ექოა.
ეს არის დაკარგული სამოთხის ექო, ანუ ის,
რაც შეიძლება ყოფილიყო და მაინც თითქოს არასდროს ყოფილა,
ან თუ ყოფილა, მაშინ ეს მისი ექოებია
ჩვენამდე მოღწეული ტურბულენტური,
დიდი შემოქმედების სახით.