უფალო: დროა. ზაფხული იყო ძალიან გრძელი.
დადე შენი ჩრდილი მზის საათებზე
და მინდვრებში ქარებს გაუშვი ხელი.

უბრძანე ბოლო ნაყოფს ისევ შეივსოს,
უბოძე მათ სახრეთის კიდევ ორი დღე
უბიძგე მათ დასასრულისკენ და მოინადირე
უკანასკნელი სიტკბო მძიმე ღვინოსი.

თუ ახლა ვინმეს სახლი არ აქვს, ახალს აღარ ააშენებს.
ვინც ახლა მარტოა, კვლავ ასე დარჩება, დიდხანს
ის დილაობით ისევ გაიღვიძებს, წაიკითხავს, ​​დაწერს გრძელ წერილებს
და ივლის წინ და უკან, გამზირებზე,
იხეტიალებს მოუსვენრად, ფოთოლცვენაში.