არარესტავრირებადი ღამე
ისინი არ არიან: არც მუშები, არც ჯუჯები, არც “მოსსადის” ხალხი,
არც ლოთები, არც ოლიმპიელები, არც ცენზორები, არც ოპერატორები,
არც ბროკერები, არც ტაქსისტები.
მერე რა.
მერე რა რომ ხოცავენ.
მერე რა რომ ერთმანეთს უღიმიან.
მერე რა რომ უკრავენ.
მერე რა რომ თამაშობენ.
მერე რა რომ ათვალიერებენ.
მერე რა რომ ჭამენ.
მერე რა რომ იღვიძებენ.
არარესტავრირებად ღამეთა მიღმა.
ვარდისფერი ფაიფურის გემით დახატული ღრუბლების ფონზე.
დეკადენტი პოეტები თხზავენ მანერულ გარდაცვალებებს
ამ მოვლენებზე ბევრად უფრო ადრე.
იქ, სადაც ერთმანეთს ხვდებიან და შორდებიან: ბროკერები, ტაქსისტები და მოჩვენებები.
რადგან არავის არ უნდა მუქი იისფერი მაიმუნები, რომლებსაც ძინავთ.
არავის არ უნდა თქვენი საინფორმაციო პროგრამა.
არავის არ უნდა თქვენი კომენტარი, თქვენი ზრუნვა,
თქვენი დაინტერესება.
თქვენი ხმა.
რადგან:
ეს ასოციალურია და ამორალური.
ეს აბსურდულია და საეჭვო.
ეს დამთრგუნველია და უნიჭო.
ეს გაუმართლებელია, ეს უშნოა, ეს მარტივია.
შენ
დაგესიზმრა ყველა ის გაზეთი, რომელიც ოდესმე წაგიკითხავს.
შენ
დაგესიზმრა ყველა შენი საუზმე.
კარლო კაჭარავა
1992 წ.

მე მხოლოდ ის მინდოდა მეთქვა,
რომ ეს უდაბნო, რომელზეც ვოცნებობ, ჩემივე დახატულია
და მე აქ ვცხოვრობ.
ასეთი ღარიბია ჩემი ოცნება
და ეს სიღარიბეც ასეთი ვერშესაძლებელი.
მე ვებრძოდი მარტოობას მხდალი ოცნებით,
ის კი არ ცნობდა, არც ამ გარიგებას,
და საცხოვრებელი, რომლის სუნიც მიყვარდა,
დაიკეტა ჩემთვის,
ისევე როგორც მაღაზია,
რომელშიც ვიმედოვნებდი პურის ყიდვას,
ყველაფრის მიღმა მე ვხედავ ჩემს კიდევ უფრო დაბრებულ თავს,
რაღაც ხნის შემდეგ.
როცა ხმობისას თქვენსკენ მოვბრუნდები,
სარკმელთან მდგარნო.

ხანგრძლივი მოგზაურობა ღამეების მიღმა

ჩვენ ვეცემით, მივფრინავთ თუ ვიმართებით:

ავტობუსში, ტრამვაიში, სიზმარში მანქანის გასაჩერებლად აქნეული ხელით.

მე დავიღალე. შენი წითელი თმები ეხება ჩემს შავ პალტოს.

მე დავიღალე.

მე შემიძლია სარკე მწვანე საღებავით მოვთხვარო ან დაგიცადო ხიდის იქეთა მხარეს

ძველი წიგნი მოფრინავს და კეფაში მხვდება, როცა მოაჯირს ვებღაუჭები

და მდინარე ჩემს ქვემოთ ქვაფენილია თითქოს – ავზნიანი სიკვდილის საწოლი;

ავადმყოფები ბაძავენ ანგელოზებს და სადღაც სარკმლისაკენ იშვერენ ხელებს

ნამდვილი ანგელოზები კი მათ ამ სარკმლიდან უთვალთვალებენ

ხელებში ნავთის ლამპებით.

ჩიტები კვდებიან ცის ფსკერზე. მე დავიღალე. შენ თოჯინას ჰგავხარ.

მე სარკეს ხელუხლებლად ვტოვებ – ის მაინც გვატყუებს –

შენ მასში არ ჰგავხარ ცხენს და ყვავილს, თმა წითელი გაქვს.

დირიჟაბლები, ჩიტები და დირიჟაბლები ღამის ლამპიონთა ზევით:

ჩვენი საწოლები ვერცხლისფრად ელავს

შენს შიშველ მუცელს, მკერდს და ფეხებს რომელიღაც ოთახში სძინავს.

დირიჟაბლები ჩიტები და დირიჟაბლები ღამის ლამპიონთა ზევით;

რატომ იცხოვრა ? რისთვის დაბერდა ? და საიდან დაგვემშვიდობა ?

ის ბებერ ძაღლს ჰგავს, საფლავის ჯვართან ჩაძინებულს,

როგორც მე, შენს მკერდზე, წითელ თმებში თავჩარგულს.
1985

მთელი ვაგონი დატვირთულია ეროტიკით…

ვოლგისპირელი ქალის მკერდი ახალი რეალიზმის ობიექტია

სიზმარში ნანახი ელ გრეკოს რეპროდუქცია _